Bijna het einde van 2017: tijd voor een terugblik (geïnspireerd door een Facebook schrijfster)

HOE ARM ZIJN ME JUIST RIJK HEEFT GEMAAKT

Geen warm water, geen wasmachine, haast geen meubels en een slecht wegennet. Alleen een onderkomen, altijd eten en een familie die me opvangt. Dit zijn enkele van de ingrediënten die me hebben doen beseffen hoe rijk ik eigenlijk ben.

In Nederland beschouwen ze je arm als je geen televisie en geen koelkast hebt en krijg je van de staat bijstand bijna duizend euro per maand als je geen inkomsten hebt. Hier is dat gewoon en ben ik rijk door mijn welzijn. Ik moet toegeven dat naast mijn welzijn ook mijn welvaart is toegenomen. Ik heb meestal toegang tot het internet en er zijn de laatste week kasten aangeschaft en volgende maand hebben we zelfs warm water.

ONDANKS VERANDERDE SITUATIE, DANKBAARHEID TOEGENOMEN

Je hoort mij niet klagen over de leefomstandigheden. In tegendeel. Hier in Nepal heb ik ontdekt wat echte rijkdom betekent. Het niet permanent hebben van alle gemakken en de mensen die ik hier heb ontmoet, hebben me laten voelen wat rijkdom precies is.

NEPAL, EEN VAN DE RIJKSTE LANDEN TER WERELD

Ik zou mijn dure koophuis, alle gemakken: van het openbaar vervoer, onbeperkt kunnen bellen & internetten en een onbeperkte keuze aan entertainment en overvloed aan producten in elke supermarkt zo inruilen voor de rijkdom die ik in Nepal ervaar. Een rijkdom die we in het Westen een beetje vergeten zijn. Hier lijken mensen tijdloos te leven en meer in contact te staan met de natuur , echt aandacht te hebben voor elkaar en er te zijn voor vrienden of familieleden in nood. In dit land is het niet alleen warm qua temperatuur maar de meeste mensen zijn hier net zo warm als het klimaat.

BACK TO NATURE

Alleen al boodschappen doen is hier een feest op zich. Het is een tour langs vriendelijke mensen waarvan een deel ook nog eens geweldige verhalenvertellers zijn. We halen bijvoorbeeld onze onbespoten groente bij een stalletje langs de weg.

GEEN MAN OVER BOORD

Wat ik echt bijzonder vind en me diep raakt is dat er zo veel mensen zijn die er zijn voor een naaste en zelfs vreemden in nood. Zo heb ik een familie ontmoet die de twee kinderen van een familielid heeft opgevoed en een zieke ouder in huis hebben genomen en deze tot aan zijn dood hebben verzorgd. Anderen schieten geld voor en/ of nemen vrienden in huis die het tijdelijk financieel en emotioneel zwaar hebben. Een ander echtpaar heeft een meisje in huis genomen wiens ouders beiden op jonge leeftijd overleden zijn. Een alleenstaande moeder van drie kinderen die niet rond komt met haar full time baan, zou niet weten hoe ze het zou moeten redden zonder de hulp van haar ouders die haar financieel ondersteunen. Ik kan zo wel even doorgaan. En dan heb ik het nog niet eens over de zelf verbouwde groenten die buren weggeven. Of de vele ngo’s zoals Nepali Children die een vangnet vormen voor tal van moeilijke situaties. Nepali met een goed hart die zich belangeloos inzetten.

WARM WELKOM

In Nepal geven de mensen je het grootste kado dat je als mens kan ontvangen: liefde en een gevoel van ‘belonging’. Dat is echt bijzonder. Hoe ze dit doen? De mensen hier nemen echt de tijd om met je te praten. Zelfs als je alleen iets langs komt brengen dan kan je soms een uur in gesprek zijn met elkaar. Hier heb ik het gevoel van onbeperkte tijd en aandacht en dat komt door de sfeer die er heerst. Als je op bezoek bent (ook onaangekondigd) krijg je allerlei lekkernijen aangeboden en als ze een warme maaltijd hebben gemaakt, mag je ook gewoon aanschuiven. Ze worden zelfs bijna ‘kwaad’ als je vriendelijk bedankt of alles niet helemaal nuttigt.

PARADIJS?

Je vraagt je misschien af wat ik dan nog in Nederland doe als het hier ZO paradijselijk is. Ja dat vraag ik mezelf ook af. Ik heb dan ook besloten om zo veel mogelijk in Nepal te zijn.

ZWART WIT

Ik vind het wel belangrijk om aan te geven dat ik nu alleen een klein deel van de mooie kant van Nepal belicht. Er is nog zoveel meer moois te schrijven over de parels van Nepal. En hetzelfde geldt ook voor de keerzijde van dit land. Er zijn grote trauma’s die alle gevolgen van dien hebben.

ODE AAN NEPAL EN HAAR BEWONERS

Voor nu houd ik het bij de ode aan het prachtige land: dat me een nieuw perspectief van rijkdom heeft gegeven dat me heeft laten zien hoe ik het verschil maak met mijn ‘gifts’ voor mensen. Het raakte mij diep dat een vriend vertelde “Je hebt me laten zien dat ik niet waardeloos ben”. _ en de enorme dankbaarheid van de mensen die weer het heft in eigen handen kunnen/durven nemen door ze weer hoop en moed te geven

Mijn dank is groot. Groter dan ik met woorden uit kan drukken.

In Nepal worden docenten met heel veel respect behandeld en niet tegengesproken door de leerlingen. Vandaag geeft een van de docenten een examen in groep zeven. Het onderwerp is moraal. Ik vroeg aan het buurmeisje waarover dit gaat. Nou, zegt ze, dat is heel eenvoudig, bijvoorbeeld:

• heb altijd respect voor ouderen, ouders, docenten, priesters, artsen etc.
• heb jongeren altijd lief
• zeg nooit nee
• geef altijd hulp als je ziet dat iemand hulp nodig heeft of hulp vraagt.
• maak anderen gelukkig en denk niet aan jezelf.

Met dit schoolvak is de basis gelegd voor de hechte sociale structuren die ik dagelijks in Nepal ervaar. Echt een compleet andere wereld dan waarin ik opgegroeid ben. Ik kan nu uit ervaring vertellen dat dit voelt als een warme deken die om je heen wordt geslagen.

Sommige mensen zijn uren bezig om wand- of vloertegels uit te zoeken. Eenzelfde hoeveelheid tijd besteden ze aan kasten, grepen op de deuren, of gordijnen uitzoeken.

Hoe gaat dat bij ons?
Ram loopt een winkel binnen en stuurt daarna een apje. Twee minuten later is de keuze gemaakt voor de tegels.
Bij de gordijnen ging het anders. De winkelier had van 1 soort meer dan 100 meter stof op voorraad. Dat werd onze keuze.

De meubelmaker heeft overigens de kleuren, indeling bedacht van de kasten. De binnenkant is knal roze geworden en we hebben twee kleuren voor de buitenkant gekregen.

En maakt het iets uit? Eigenlijk niet want over een half jaar ben je alle keuzemogelijkheden vergeten.

In Madanpur is het vaak hollen of stilstaan. Ik ben 10 dagen op pad geweest. Kom ik terug, en hebben we ineens een wasplaat (gesponsord door Oxfam), een nieuw nachtverblijf voor de geiten, is de septictank klaar en het grove bouwwerk voor de wc en toilet ook.

O ja, voor de fundering zijn de rotsblokken van het oude huis gebruikt, dus die is een meter korter geworden. Ik moet zeggen, met pijn in mijn hart afscheid nemen ondanks dat het een bouwval was.

Ik wist niet wat ik zag. Lijkt een hele andere wereld. En vanaf nu geen waterproblemen meer!

En dan opeens is het zover: er wordt weer een stukje van het huis gesloopt. Vandaag gaat het nachthok van de geiten tegen de vlakte.

De stenen hebben we nodig om de nieuwe wc te bouwen.

Het is zover: de wasnoten zijn ontpit, ingepakt en klaar voor verzending. We zijn blij met de samenwerking met Susanne en dat zij Suus'soap op de Nederlandse markt gaat brengen.

Het heeft een hele tijd geduurd voordat we de wasnoten konden exporteren. Zo kwamen we erachter dat ze binnen Nepal niet vervoerd mogen worden, en dat deze beschermde vrucht ook niet zo maar geëxporteerd kan worden. Het heeft maanden geduurd voordat we alle vergunningen rond hadden.

Wasnoten is een biologisch wasmiddel, shampoo, allesreiniger en hondenshampoo. De "noten" groeien alleen in Nepal en India. En waar in Nepal? Alleen in het district waar wij wonen. We hebben voor de volgende oogst hulptroepen geregeld om de noten voor ons te verzamelen.

Ga jij ook de 100 gram verpakking proberen?
Als het bevalt kunnen we ook grootverpakkingen aanbieden. Susanne en ik zijn die opties aan het onderzoeken.

Over een weekje zijn ze in Nederland. We hopen dat ze een plekje onder de kerstboom gaan vinden. Zo steun je niet alleen je portemonnee, het milieu maar ook kinderen in Nepal.
Voor meer informatie:
https://www.nepalichildren.com/wasnoten

De afgelopen maand hebben we verschillende bezoekers gehad uit Nederland. Ze hebben me een prachtige spiegel voorgehouden. Ik vind het leuk om dat met jullie te delen zodat jullie ook begrijpen waarom ik graag in Nepal ben.

Veel hulpverleners doen erg goed werk. Zij komen hier een paar maanden, helpen mensen en keren weer terug naar Nederland. In tegenstelling tot mij maken zij geen onderdeel uit van de samenleving. Ze genieten volop van het land en de gastvrijheid van de Nepali.

Ik probeer te integreren. Dat betekent dat ik de taal leer, gewoonten leer begrijpen en achtergronden van tradities en denkwijzen probeer te achterhalen.

Nepali hangen, net zoals Nederlanders, de vuile was niet graag buiten. Dit bemoeilijkt vaak het proces om waarheden te achterhalen. Gelukkig woon ik met Ram in huis. Door zijn vertrouwen hoor ik toch heel wat kritische noten.

Dat ik redelijk eenvoudig integreer is niet verwonderlijk. Vanaf het eerste moment voel ik me thuis. De zon, de natuur, de gastvrijheid en overbezorgde mensen laten me thuis voelen in een onbekende wereld. Ik zie de armoede niet en omarm de eenvoud van het dagelijkse leven.

Ik stel geen vragen of het werk eenvoudiger of efficiënter kan.

Eenvoudig betekent niet dat het makkelijk is. Ik had het niet gekund zonder het vertrouwen, begrip, respect en liefde van Ram. Overigens geldt dit ook visa versa. Zonder mij zou het voor hem lastig zijn om zijn dromen te realiseren.

Door de bezoekers merk ik dat ik heel veel gewoonten heb overgenomen. Zo is nu ook voor mij de rijst het meest belangrijke onderdeel van de maaltijd geworden alhoewel Nepali nog steeds vinden dat er geen rijst op mijn bord te vinden is.

Ik heb geleerd om met weinig hulpmiddelen schoon te maken, te verven of eten te koken. Het lijkt lastig, vraagt meer tijd maar het werkt wel.

Privacy kennen ze hier niet. Wanneer gasten zich terugtrekken, denk ik nu net als Nepali dat er iets mis is. Ik betrapte me op mijn veranderde denkwijze.

Plannen is absoluut onmogelijk. Er gebeurt altijd iets waardoor een plan niet doorgaat. Ik leef daardoor van dag tot dag, bijna zonder verwachtingen. En ik ben veel flexibeler geworden.

Ik ben blij dat Ram op mijn zielenpad is gekomen. Hij leert mij om volkswijsheden me eigen te maken. Altijd kijken naar de zonkant kijken en de schaduwzijde verbergen, optimisme, geluk in jezelf zoeken (want de buitenwereld neemt vaak het geluk af), bouwen op jezelf.

En ja, samen staan we sterk en gaan we door.

Geduld wordt altijd beloond ...... 4 maanden later dan gepland beginnen we met het bouwen van de wc en douche.

Het mooie van wachten is, dat plannen zich verder kunnen ontwikkelen / rijpen.

We waren van plan om twee wc's te bouwen. In een van de wc's komt ook de douche. Maar gisteren zijn hersenspinsels veranderd in: de douche krijgt een eigen kleine ruimte. Jippie!!

Afgelopen weekend was ik in het nationaal park Chitwan. Daar heb ik het wereldberoemde opvoedingscentrum voor olifanten bezocht. Omdat de wilde olifanten de schrikdraad omheining telkens kapot maken om bij de vrouwtjes te komen staan de olifanten aan korte stalen kettingen. Gelukkig maar een aantal uren per dag maar de ijsberende olifanten waren verschrikkelijk om te zien.

Toeristen gingen de discussie aan met de gids over de opvoedingsmethoden en leefomstandigheden.
De gids voelde zich op z'n zachts gezegd ongemakkelijk en was niet meer in staat uitleg te geven.

En dan mogen de olifanten een bad nemen.
Een moment van ontstressen. En tegelijkertijd worden ze onder druk gezet om de toeristen te vermaken. En waarom lopen ze niet weg?
De situatie is zo verschrikkelijk voor ze dat hun hele systeem alleen maar ingesteld is op overleven.

Wat feiten:

• Er zijn 51 controleposten in het park. Elk heeft 3 of 4 olifanten als lastdier
• in het park leven 400 olifanten
• elke olifant eet 150 kilo riet en 150 liter water per dag: totaal 60000 kilo voer en water.
• Er worden 5 babys per jaar geboren na een dracht van 2 jaar
• Nepali zijn trots op dit park

Wie mijn persoonlijke facebook pagina ook volgt, heeft gelezen dat er veel is veranderd in twee weken tijd: Thamel is grotendeels geasfalteerd en autoloos, een supermarkt keten is geopend, en de weg in Madanpur is hersteld.

We waren hier al maanden op aan het wachten. Maar logischerwijs is er eerst gewacht op het einde van het regenseizoen.
Nu de weg er is, kunnen de vrachtwagentjes weer bij ons huis komen.
We hebben er nu twee geregeld: een met bakstenen en zand en grind om het toiletgebouw inclusief douche (met warm water middels zonnepanelen). De andere komt huisraad brengen; kasten, tafels, bedden en gordijnen.
We zijn weer begonnen met dromen ..... misschien is het huis dit jaar helemaal klaar en kunnen we ons gaan richten op de keuken en tuin/telen van producten voor de verkoop.

Je kunt het je niet voorstellen dat je huurbaas je elk moment uit je gehuurde woning kan zetten. Er is geen reden voor nodig. Hij kan het bijvoorbeeld doen omdat iemand anders meer huur wil betalen of omdat hij je niet aardig vindt.

Het gevolg is dat de huurders hun huis niet onderhouden. Zo geeft niemand de muren een likje verf, wordt vloerbedekking niet vervangen of blijft een kapotte geiser gewoon hangen.

Waarom?

Als het huis er beter uitziet, kan hij makkelijker een nieuwe bewoner vinden die meer betaalt.

Nu ben ik toch begonnen met verven doordat we verf over hadden in Madanpur. Het huis knapt er zo van op dat we het hebben over ons nieuwe huis. Met 2,5 liter kon ik niet zo heel veel muren doen, maar een gevolg is wel dat er nu extra verf wordt gekocht om de rest af te maken.

Wat een mega omslag in denken. Jippie!!!

We hebben een nieuw (extra) bestuurslid. Sandra Mooij komt ons team versterken.

Het bestuur gaat de komende maanden actief op zoek naar mensen die de handen uit de mouwen willen steken voor Nepali Children. Voel jij je al aangesproken? Neem dan contact op met Sandra Mooij, Ben Beijer of Hennie Dekker Kattouw.

foto van Jolanda Bijl.

Vandaag is het de eerste dag van Dashain.
Dit is het belangrijkste feest in Nepal. Qua viering is het te vergelijken zoals vroeger kerst bij ons werd gevierd: het huis heeft een grote schoonmaak gehad, iedereen heeft nieuwe kleding, de hele familie komt bij elkaar, een kerkbezoek en extra bijzonder eten.

De weg die wij vorig jaar hebben aangelegd is in 6 weken volledig verwoest door de regen.

Gelukkig komt de overheid haar belofte na om de weg aan te leggen. Het was maar 3 jaar wachten.

Als alles meezit kunnen we de vloerbedekking voor de tweede etage per vrachtauto laten bezorgen in plaats van een half uur (uur retour) lopen.

Het lijkt zo eenvoudig, even vloerbedekking leggen. Nu het een week nauwelijks geregend heeft kon de tocht ondernomen worden: per riksja wordt het vinyl van de winkel naar de bus gebracht. Daar ligt het in het gangpad en staan tientallen mensen erop te dansen. De bust stopt in Bahare en vanaf daar is het nog een klein half uurtje lopen. De vijf pakketten met een totaal gewicht van 140 kilo liggen nu klaar om uitgepakt te worden. Morgen weer een dag.

Elke dag eet ik twee keer een warme maaltijd: rijst met groente. Gelukkig hebben we hier nooit een tekort aan verse biologische groente uit eigen tuin. Er is altijd iets dat we kunnen oogsten.

Ondanks de grote variatie en verse (buffel)melk producten verlies ik nog steeds gewicht. Ik zit nu aan de onderkant van de bmi richtlijn terwijl ik altijd netjes in het midden zat.

Onlangs kwam ik tot de conclusie dat ik veel meer calorieën verbruik dan ik binnenkrijg.

Met gemiddeld een 15000 stappen per dag (vaak boven de 20000) in een heuvelachtig landschap, dagelijks fysieke arbeid, hersenen die hard moeten werken (=grootste energieverbruiker) moet ik veel meer eten.

Nou eet ik al veel meer dan in Nederland maar na serieus rekenwerk blijkt het elke dag eeb 400kcal te weinig te zijn.

Op naar extra maaltijden per dag .....

Foto: stappen retour lopen naar school

De website www.nepalichildren.com is aangepast. Er zijn tal van nieuwe foto's toegevoegd, het project Keep Madanpur Clean is beschreven en het financiële jaarverslag van vorig jaar is weergegeven.

De laatste tijd post ik weinig. Waarom? Omdat het leven tijdens het regenseizoen stil ligt. Onze ouders zijn druk met oogsten en poten van de gewassen.
Madanpur is zo goed als onbereikbaar waardoor we niet verder kunnen met bouwen.

De twee projecten die we zijn gestart, kabbelen voort op de achtergrond. Voor beide wordt gewerkt aan lesmateriaal en voorlichtingsmateriaal. Gelukkig zijn er tal van organisaties die ervaring hebben waaruit we kunnen putten. We vinden dus niet zelf opnieuw het wiel uit.

En de kinderen waarvoor we het allemaal opgezet hebben? Die zijn welkom, maar er zijn op dit moment nog geen aanvragen.

Foto's: hoofdweg naar Madanpur.

We zijn met een nieuw project begonnen: bewustwording rondom de menstruatie: wat is het, culturele en religieuze aspecten, hygiëne, gebruik van maandverband en katoenen pads, zelf maandverband maken, voeding etc.

Vandaag zijn de eerste ideeën ontwikkeld. Je hoort later meer.

Wie weet er een goede korte naam voor dit project zodat tieners en volwassenen zich aangesproken voelen?

heb je zo'n mooi huis, heb je ideeën hoe je het mooi kunt afwerken, maar is dit in praktijk niet haalbaar.
Waarom niet?
Omdat alles handwerk blijft, de technologie ontbreekt, de kwaliteit van materialen niet hetzelfde is als in Nederland. Een voorbeeld
We hebben prachtige kozijnen. Het liefst zou ik ze willen beitsen om ze goed tot hun recht te laten komen.
Maar dan moeten eerst de gaten in het hout en de verbindingshoeken opgevuld worden. Het lukt me niet met het vulmiddel dat we hier hebben. Het blijft er niet uitzien.
Tja, dan toch maar verven. Eerst de primer ... haha dat is meer lijm dan een grondverf.
Ook is er niet de goede roller en kwast beschikbaar. (5 jaar geleden waren er nog geen kwasten en 10 jaar geleden was er alleen poeder dat in water opgelost werd).

Dan is het tijd om de deuren en kozijnen donkerbruin te verven. En wat blijkt: het is een hele andere kleur dan we bedacht hadden.

Voorlopig ligt de bouw stil. We kunnen niets doen vanwege het regenseizoen. De wegen zijn dan zo slecht dat we geen materialen kunnen vervoeren. Zelfs een blik verf is nog lastig omdat het lopen in de modderstromen al een uitdaging op zichzelf is.

Na 3 maanden gaan Ronella en Mies met hun twee kinderen Nepal weer verlaten. In deze periode hebben ze 19 dagen homestay bij ons gehad.
Naast alle toeristische activiteiten hebben zij de basis gelegd voor het project Keep Madanpur Clean. Zo is er een samenwerking ontstaan met Clean up Nepal, een subsidie aanvraag bij het Inno fonds en ligt er een plan inclusief financiële onderbouwing hoe we verder kunnen gaan.

We hebben met elkaar ervaren dat het plastic vrij maken van het dorp geen probleem is. De grote puzzel is hoe we mensen kunnen beïnvloeden om Madanpur plastic vrij te houden en hoe zij zelf verantwoordelijk zijn om de schadelijke effecten van plastic tot een minimum te beperken.

Hopelijk komen ze volgend jaar weer terug om te zien wat er is veranderd. Wij hebben echt een jaartje nodig om de ideeën vorm te geven.

Ronella en Mies, bedankt!!!

Onze promofilm is af.

Ruben bedankt!!!!

Vermoeid na een lange reis, tevreden terugkijkend op de gegenereerde inkomsten (16000 euro vanaf februari), is het nu tijd om mijn gewone leven weer op te pakken. Morgen eerst naar huis.

De eerste resultaten zijn geboekt van het Keep Madanpur Clean project.

onze ouders stoppen het afval niet meer in de grond, verbranden geen plastic meer en hebben gevraagd om een afvalton.

Goed voorbeeld doet goed volgen!!!

k kijk terug op een bijzondere maand. Zakelijk gezien was het een succesvolle maand doordat we ons gesteund voelen. Zo hebben we nieuwe vrienden: Jan De Boer die donaties heeft gegeven en een heerlijke massage gevolgd door een onvergetelijke avond, Anja Smit die de jaarcijfers van de stichting gratis heeft gemaakt. En twee dagen geleden Peter van der Molen die heeft bijgedragen aan de toekomst van Ram door gratis een bonbon maken workshop aan te bieden.
We hebben hen in ons hart gesloten en een geschenken ontvangen.

Het was in vele opzichten een bijzonder weekend. Ik miste een aantal standhouders op de Nepal Experience Day die afwezig waren met kennisgeving op het laatste moment of zonder iets van zich te laten horen. Hetzelfde gebeurde met de vrijwilligers op het Full Color Festival. Maar niet getreurd want met wat improvisatie was alles weer snel opgelost. We realiseerden ons dat we ondertussen een ijzersterk team hebben met onder andere Ben Beijer, Hennie Dekker Kattouw, Rianne Laarman, Zoë Blenkinsop, Jen Jen, Sandra Mooij, Susanne Blok en Jan De Boer.

Wat ook bijzonder was, was het lage bezoekersaantal in Kamperveen. Hierdoor was er tijd voor persoonlijke en intense gesprekken. Voor Ram was dit een unieke gelegenheid om de warmte en betrokkenheid te ervaren van Nederlanders.

Dit weekend was om verschillende redenen speciaal. Laat ik met het zakelijke beginnen:

Er is heel veel geld verdiend en gedoneerd. Veel mensen waren geraakt door ons verhaal of door de snelle vorderingen van ons werk.

Opnieuw hadden we mazzel. In Kampen kregen we ook stand nr 5 gratis toegewezen omdat niemand kwam opdagen.

Daarnaast hebben we een aantal mensen enthousiast gemaakt voor onze reizen. Als 20 % van deze mensen werkelijk naar Nepal gaat, hebben we volgend jaar een topjaar.

Maar wat nog belangrijker is: we hebben mensen ontmoet die ook hun hart hebben verloren in Nepal. We hopen met deze mensen verbindingen te maken en streven naar samenwerking.

Voor mij was het een bijzonder weekend door alle persoonlijke ontmoetingen. Eindelijk gezichten bij Facebook contacten. Intense gesprekken met dierbaren. Kritische geluiden bij de keuzes die Ben, Ram en ik maken.

Een weekend dat ik samenvat met het gevoel van warmte, liefde en dankbaarheid. Van te voren kon ik hiervan alleen maar dromen. Nu is het realiteit geworden. Het geeft kracht en goede moed om door te gaan op het ingeslagen pad. Vol energie gaan we verder met onze daadkracht.

Gisteren heeft Ben de inventaris van ons dierenpension verkocht. Samen met de eerdere donatie van Jan de Boer hebben we nu voldoende geld om een warm water systeem aan te leggen. De solar zal ook voldoende energie opleveren voor de elektriciteit.

Alweer een klus geklaard: alle deuren en ramen zijn geplaatst (inclusief glas). Alle deuren zijn voorzien van hang- en sluitwerk.

Op naar de volgende klus: het verven van al het houtwerk. Maar dat mag nog een maandje wachten want Ram en ik vertrekken over een paar uur naar Nederland om weer geld te verdienen voor de stichting.

Ik hoop jullie allemaal te ontmoeten.

Vandaag waren ongeveer 100 kinderen op pad om de wegen naar school plastic vrij te maken. Geweldig dat ze meehelpen op hun vrije zaterdag. Om 7 uur vertrokken we vanuit 3 plaatsen en om 11uur hadden we 8 zakken met vuilnis. Op naar volgende week zaterdag. We krijgen dan ook hulp van Madanpur youth cycle en misschien de lokale politiek.

Onze actie wordt mede mogelijk gemaakt door Jan De Boer At De Balanspiramide. Hij heeft 10000 npr gedoneerd waarmee we al het drukwerk hebben kunnen maken en de eerste 2 afvalbakken hebben aangeschaft.

Wanneer je Jan wilt leren kennen, kom dan naar Kamperveen op 17 juni. Hij komt in traditionele Nepali kleding, vertelt over zijn betrokkenheid bij Nepal en verkoopt de zilveren sieraden van Dambar.

Binnenkort zul je nog meer over hem horen.

Vandaag is het project Keep Madanpur Clean van start gegaan. Op twee scholen hebben we aan ongeveer 200 kinderen voorlichting gegeven over vervuiling en wat ze zelf kunnen doen om minder lucht- en landvervuiling te hebben

Het eerste wat ons opviel toen we weer in Nepal aankwamen is dat er overal afval en met name plastic op straat ligt, met name plastic (noodle zakjes, snoeppapiertjes, plastic zakjes, drinkwater flessen, etc.). In Kathmandu wordt het afval wel regelmatig opgehaald en ergens gedumpt op een grote hoop bij een vuilstortplaats; in een groot gat in de grond zgn landfills. Op dit moment zijn er in Nepal slechts 6 van dit soort grote vuilstortplaatsen. Daarnaast wordt er veel (illegaal?) gedumpt in de bergen of een rivier. Het afvalprobleem zal eerder groter dan minder worden in de toekomst. Er is wel een enigszins ontmoedigingsbeleid op gebruik van plastic maar dit is nu enkel gericht op de plastic zakjes in de winkels. Aangezien er nog geen schoon drinkwater beschikbaar is drinken vooral de toeristen flessen water die je per liter of halve liter koopt en toiletpapier. De jongere generatie gebruiken meer westerse producten in plastic verpakking. Vanwege het lage inkomen van de Nepalezen worden er heel veel producten in kleine hoeveelheden verkocht. Bijvoorbeeld shampoo. Je kunt een grote fles kopen, maar dat is een te grote uitgave voor de gemiddelde Nepalees, dus verkopen ze shampoo in zakjes voor eenmalig gebruik. Dit zorgt dus ook weer voor meer een meer plastic afval.

In het hotel waar wij zitten hebben we ook gevraagd wat zij met het afval van het hotel doen. De reactie was dat er ’s avonds een riksja langskomt die het vuilnis meeneemt en waarschijnlijk bij de rivier dumpt. Best goed vinden ze want dan wordt het tenminste niet verbrand. Typisch geval van probleem verplaatsen… als je het niet ziet.. is het er niet.

In het landelijk gelegen gebieden zoals Madanpur, waar wij nu zitten, wordt er helemaal geen vuilnis opgehaald. Dit was ook nooit nodig omdat de mensen van oudsher van het land leven en dus minimaal aan afval produceerden. Etensresten zijn voor de buffels en de geiten. Door oa de introductie van westerse producten is er veel meer plastic in omloop gekomen. Er is helaas niet nagedacht over de gevolgen hiervan.

De mensen hier zijn gewend om hun huis schoon te houden door het afval letterlijk uit de deur voor hun huis te gooien daar te laten liggen. Plastic, papier maar ook etensresten die niet door de dieren kunnen worden opgegeten worden voor het huis weggegooid (bv. Beschimmelde tomaten). Wat de mensen hier onderweg gebruiken gooien ze ook direct weg. Hierdoor liggen er vaak stapels rotzooi langs de kant van de weg.

Naast het weggooien van afval wordt het afval in veel huishoudens verbrand. Bij de familie waar wij verblijven hebben ze een kleine afval verbrandplaats achter het toilet waar ze alle plastic en papier verbranden. In het huis wordt gekookt op open vuur zonder schoorsteen en zelfs hier wordt soms gebruik gemaakt van plastic om het vuur aan te maken.

Naast verbranden wordt het afval ook wel ergens bij het huis in een groot gat gedumpt. Dit wordt ook door het lokale health center geadviseerd. Je merkt t wel het is een complex probleem dat niet zomaar opgelost is, er is een langdurig proces voor nodig om de mensen er zich bewust van te maken . De overheid heeft het ook niet als prio op de agenda staan.

Op dit moment (2017) wonen er in de Madanpur regio zo’n 3000 inwoners in 1500 gezinnen. Om de mensen hier bewust te maken van het afval probleem moeten zij eerst zelf het probleem inzien en hier bewust een verbetering in willen doorvoeren. Veel van de volwassenen hier zijn analfabeet dus de kennis moet vooral van de kinderen komen die wel naar school gaan.

De stichting Nepali Children focust zich op de Madanpur regio. Het doel van Nepali Children is om kinderen onderwijs te bieden. Een van de voorwaarde is dat de kinderen opgroeien in een gezonde omgeving. Om in deze gemeenschap een start te maken met de bewustwording rond het afvalprobleem en de problemen die optreden bij het verbranden van afval beginnen we met in gesprek te gaan met de scholen in de buurt.

Voor onszelf hebben we een korte termijn doelstelling omdat wij hier enkele weken verblijven, maar voor de stichting en natuurlijk de gemeenschap zelf is dit een traject wat ze jaren aandacht moeten blijven geven om daadwerkelijk een verandering door te kunnen voeren.

Donderdag 19 mei hadden we een gesprek op de Shree Chanda Devi Secondary School. Ram (van de stichting Nepali Children) en de leraar engels hadden al eerder het probleem rond afval in de Madanpur regio besproken. Met het hoofd van de school en een 4-tal leraren was er een flinke discussie (in het Nepalees) over hoe dit aan te pakken. Dat de manier waarop zij met hun afval omgaan niet de juiste is was inmiddels bekend. Het was goed om te zien dat ze het serieus op willen pakken en tevens verder denken dan enkel het niet weggooien van het afval. Dit moet namelijk ook nog naar een vuilstortplaats of plastic recycle bedrijf worden opgehaald. Er ontbreekt vooral de actie en middelen om hier iets mee te doen. Aan het eind van de bijeenkomst hebben we een aantal afspraken gemaakt over hoe we nu verder gaan.

Korte termijn

• De naam van het project wordt ‘Keep Madanpur Clean’ (KMC)
• Er wordt in eerste instantie met twee scholen gestart
• Woensdag 24 mei start een informatieve bijeenkomst voor de kinderen op school over het afval probleem. Wij maken een presentatie.
• We laten posters maken die we buiten en binnen kunnen ophangen om mensen bewust te maken dat ze geen afval op straat gooien en geen afval meer verbranden.
• De scholen vragen de kinderen op school om bij een club te komen. De KMC-club (Keep Madanpur Clean).
• Met deze club gaan we een lokale schoonmaak dag houden en zoveel mogelijk afval op de paden opruimen. De verwachting is dat er zo’n 100 kinderen mee zullen doen met de actie. Hiervoor hebben we handschoenen, stofmaskers, vuilniszakken, zeep, drinken en snacks nodig.
• We zorgen dat op elke school 4 vuilnisbakken worden geplaatst
• Het vuilnis dat wordt opgehaald wordt centraal opgeslagen in zakken in een leegstaand gebouw, zodat het makkelijk te verplaatsen is als het vuilnis wordt opgehaald.
• We maken afspraken met een plastic verwerker / vuilnis ophaaldienst wanneer zij het afval komen ophalen

Ronella en Mies

Wie mij al langer kent, weet dat we in Nederland drama's hebben beleefd met een huurster. Met geen mogelijkheid kregen we haar uit onze woning. Uiteindelijk hadden we geluk dat ze spontaan met de Noorderzon vertrokken is.

In Nepal is er het andere uiterste. Totaal geen huurbescherming. Als de verhuurder bedenkt dat hij wil stoppen met verhuren of een andere huurder vindt, kun je per direct op straat worden gezet. Ik begrijp nu ook waarom niemand het huis aan de binnenkant een likje verf geeft of kleine mankementen oplost. In de beleving van de huurders weggegooid geld. En ..... als het huis er beter uitziet, is het huis voor de verhuurder meer waard en kan hij zo naar een huurder vinden die meer huur wil betalen. Dat risico wil je natuurlijk niet lopen.

Onze gast Ronella Ras doet een bizarre constatering:
De ouders van Ram leven traditioneel en hebben daardoor weinig afval. Wij, toeristen, brengen hen in contact met Westerse producten. Vaak zijn die verpakt in plastic dat niet hergebruikt kan worden. Alles dat niet opnieuw gebruikt kan worden, wordt verbrand of in de grond gestopt of gewoon op het land weggegooid.

Ronella en Michel Van Breugel gaan zich de komende maanden bezighouden met 'waste management'.
Het doel is dat mensen zich bewust worden wat vervuiling met de omgeving doet.

Zij beginnen met een voorlichtingscampagne op scholen. Daaraan gekoppeld zit een 'plastic inzamelingswedstrijd'.
Om de bewustwording ook over te laten slaan naar de oudere generatie en het geen eenmalig project te laten zijn, worden nu tal van ideeën ontwikkeld.
We denken er bijvoorbeeld aan om manden (afvalbakken) te plaatsen en een zeecontainer. De zeecontainer wordt opgehaald door een plastic recyclingbedrijf.

Of de ideeën werkelijk uitvoerbaar blijken, is nog even afwachten.

Het afbreken van het slaapvertrek dat we gebouwd hebben na de aardbeving is begonnen.

Voor het eerst in 20 jaar zijn er lokale politieke verkiezingen. Iedereen is er druk mee, veel discussies.
Het lijkt erop dat de jongere generatie het roer in handen krijgt. Als dat werkelijk zo is, kan er veel veranderen doordat zij andere inzichten hebben, uit zijn op vernieuwingen en vaak ook scholing hebben gehad.

Elke partij heeft een symbool. Zo kunnen ook analfabeten stemmen. Stemmen gebeurt met een stempel want veel mensen kunnen niet schrijven.

Totaal kan iemand maximaal 7 stemmen uitbrengen. Elke stem staat voor een andere functie. Bijvoorbeeld, leider van deze regio, zijn assistenr, partijleider erc. Ik volg het op afstand .....

Voor het eerst verblijft een gezin bij ons. Met de leerplicht ambtenaar in Nederland is een regeling getroffen dat de kinderen een middag per week naar school gaan in Kathmandu en dat de ouders studiebegeleiding geven.

Op de dag dat ze kwamen in Madanpur is Ram nog druk bezig geweest om (Westerse) bedden, matrassen, dekbedden en kussens te regelen. Wat een luxe. Na 2 jaar slaap ik niet meer op een houten plak met een heeeeel dun kapok matrasje.

Voor dit gezin is het nog wel een beetje wennen aan de Nepali traditionele omstandigheden. Alles is anders en alles geeft nieuwe ervaringen ......

De fase van het afwerken is begonnen.

Eerst maar eens de balustrade van het balkon schilderen.

Op de foto zie je ook het frame voor het zonnepaneel.

Rampen zijn er overal ..… gisteren hadden we onweer.

Gevolg: een buffel is overleden en een koe van dezelfde familie is er ernstig aan toe doordat ze getroffen zijn door de bliksem.

Voor ons is het gevolg dat we opnieuw zonder elektriciteit zitten en nu een generator huren.

Vandaag zijn de ramen (met extra horren) geplaatst op de eerste verdieping. Beneden worden ze op dit moment gemaakt.

Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat we gember oogsten vanwege de lage prijzen voor de boeren.
De prijs zal tussen de 10 en 17 cent per kilo liggen. We hebben ongeveer 200 kilo oogst. Dus maanden werk om het land om te ploegen, te poten, en daarna 'verkoopklaar' maken voor misschien maar 20 euro.

Steeds meer boeren stoppen om die reden met het verbouwen van gember.

Gisteren hebben we op school geregeld dat onze 2 kinderen een jaar lang geen schoolgeld betalen.

Moeder kwam ons vertellen dat van haar kinderen de jaarlijkse eindtoets resultaten niet gepubliceerd waren omdat het schoolgeld niet betaald was. Ram is direct naar het nieuwe schoolhoofd gegaan om te vragen wat er aan de hand was. Het bleek dat dit schoolhoofd niets van de getroffen regeling afwist. Het probleem is weer opgelost.

Vandaag wordt er weer begonnen met werken. Op de begane grond wordt de elektriciteit aangebracht.

Vreemde kleuren bedrading .....

Deze week 3 hele dagen geen elektra. Het werk heeft daardoor 3 dagen stilgelegen. Kan jij je dit voorstellen?

Oorzaak: onweer en hagel

Foto: wat hagel op mijn bed.

De verdieping in aanbouw.

Stap voor stap verover ik mijn plekje. Vandaag kreeg ik voor het eerst het vertrouwen van mam om te koken. Natuurlijk alleen de curry.

Rijst zal ik nooit mogen koken omdat ik buitenlander blijf ondanks dat ze mij "hun dochter" noemen.

Sinds een paar weken mag ik helpen afwassen en sinds een paar maanden ook binnen schoonmaken.

Als mam er niet is, gelden er andere regels

Het duurde maar 10 minuten: heftige regen en onweer. Het gevolg was dat ons dak verdwenen was. De golfplaten van ons bouwval sinds de aardbeving in 2015 lagen overal verspreid.

Zouden de weergoden zeggen dat het tijd wordt om ons nieuwe huis te betrekken en helpen ze vast met afbreken? Of wordt ons nieuwe huis op de proef gesteld?

Het dak is weer hersteld.

Nu hebben we alleen nog geen elektra en wifi. Dat komt vandaag misschien ook nog.

Foto: geintje van Ben maar geeft wel ideeen!!

De vloer van de eerste verdieping / plafond van de begane grond wordt gemaakt van cement board. Vannacht zijn de platen geleverd.

Vol enthousiasme schreef ik over Oxfam: ze hebben pijpleidingen aangelegd vanaf de waterbron zodat er weer een gebied voorzien wordt van water om te drinken.

Maar nu de praktijk: halverwege is een woongemeenschap die dagelijks water tekort hebben voor irrigatie. Deze bewoners snijden de pijpleidingen door om hun land te voorzien van water. Opnieuw ontstaat er strijd door een project van Oxfam.
De woongemeenschap is er niet van te overtuigen dat dit water een andere bestemming heeft. De mensen die tijdelijk van het water hebben genoten, willen deze "luxe" nu voor altijd.

Wat kun je doen als Nepali inwoner als je zelf niet de tijd, geld en middelen hebt om meer waterleidingen aan te leggen?

Foto: de woningen halverwege

Als ik de berichtjes in deze blog lees, lijkt het wel of het alleen maar om het huis draait wat we hier aan het doen zijn. Tja, het neemt al onze tijd in beslag om de basis te leggen voor de kinderen in Madanpur. Hopelijk kan ik over een paar maanden dit hoofdstuk afsluiten en me bezig gaan houden met hetgeen waar de stichting voor staat.

We hebben in elk geval een stevige basis: er is een hechte samenwerking en oneindig vertrouwen ontstaan tussen Ram en mij, een liefdevolle familie die zich 100% inzet en een solide huis om onze dromen te realiseren.

Foto: bij de bushalte Madanpur

Vanochtend was de aardbeving heftiger dan dat we de afgelopen periode hadden. Het episch centrum was niet ver bij ons vandaan met een kracht van 4.0.

We lagen weer te schudden in bed maar de muren zijn gelukkig blijven staan. Ze moeten het nog 2 maanden volhouden..... daarna slopen we zelf ons huis omdat we de stenen en het hout nodig hebben om de keuken te bouwen.

Alweer een nieuwe klus: elektriciteit.

Het lijkt nu allemaal erg rap te gaan.

Over 2 maanden hebben we een gezin dat bij ons vrijwilligerswerk komt doen en ook bij ons verblijft. Als alles meezit zijn zij de eerste gasten in onze B&B.

Foto: zo maken we verlengsnoeren. Hopelijk is dat straks niet meer nodig.

Vandaag komt het pleisterwerk van de buitenmuren af. Op naar de volgende klus.

Wat doe je als je materiaal over hebt? Je maakt er meubilair van. Drie banken en een krukje (de derde bank staat binnen).

Wie weet hebben we over een tijdje ook tafels, stoelen en kasten .....

En dan zit het dak er ook al op, evenals boven de balkons.

En dan is het balkon met ballustrade af.

En dan heb je opeens een constructie voor het dak.

Na 2 dagen lassen, hebben we ineens een trap.
Ijzeren latten van 5 meter in stukjes zagen, met een hamer zorgen dat het mooi vlak wordt, een frame maken en dan de latjes per tray lassen.
Mega klus.

Voor het eerst sinds maanden urenlang regen. Effect: wegen zijn afgesloten omdat de kans op aardverschuivingen te groot is.

De vrachtauto met materialen kan daardoor niet komen, de metaalbewerkers hebben noodgedwongen een rustdag, de hele dag al geen elektra (en dus geen internet) en voor het eerst sinds 11 maanden zit ik binnen.

Echt even wennen .....

Ons huis na de aardbeving.

Ons huis waar de begane grond van Nepali Children is.

De afgelopen week zijn we ook druk geweest met het vinden van een nieuw bestuurslid. Elly gaat ons team versterken. Zij heeft geen Facebook dus we gaan op zoek naar een andere manier van communiceren.

We bedanken Sandra voor al haar inzet en betrokkenheid. We zijn erg blij dat ze 7 maanden in ons team heeft gezeten. Ze is een bruisend talent om ideeën te opperen. Sandra dank je wel hiervoor en heel veel succes met al je plannen en dromen.

Foto: omgehakte boom als wip.

Normaal heb je toestemming nodig voor de bouw op gemeentelijk en provinciaal niveau. De ingenieur op provinciaal niveau heeft nooit tijd en was onbereikbaar. Gisteren was het zover. Ram heeft hem gesproken.

Resultaat: deze man gaat de noodzakelijke bouwtekeningen maken. Dan weten we zeker dat de tekeningen goedgekeurd worden omdat hij ook het fiat moet geven. Nou nog afwachten wanneer hij komt. Hij heeft mondeling al gezegd dat onze manier van bouwen binnen de regels vallen (zonder dat hij het gezien heeft). De toestemming hebben we nodig om ook de subsidie te krijgen die de regering heeft toegezegd voor alle gezinnen waarvan de huizen getroffen zijn door de aardbeving.

Foto: lasapparaat en het 'metaalwerk' van gisteren.

Bijna elke dag geven we de muren water. Het was een van mijn tijdrovende taken die Ram nu heeft overgenomen. Lopen op een smal muurtje op 9 voet hoogte is niet zo veel voor mij.

Vandaag hebben we zelfs een pomp gebruikt. Dat gaat supersnel. Alleen de druk is te groot waardoor de pijp telkens losschiet. De hulp van vader met zijn krachtige handen was dus echt nodig.

De ploeg metaalbewerkers is vandaag begonnen. Ze zullen ongeveer 10 dagen nodig hebben.

De laatste rand met ijzer voor de begane grond is aangebracht. Op naar de laatste 2 voet met stenen. Totaal is de hoogte dan 9 ft.

De kozijnen zijn geplaatst. Nu worden de deuren gemaakt.

We zijn nu ook weer op zoek naar nieuwe bomen. De laatste stukjes van de eerste vrachtauto met bomen zie je op de foto.

Foto's van ons hout.

Gisteren is de voordeur geplaatst. Terwijl dit gebeurde gaf vader een 'puja': zegening van het huis. Hij vroeg om bescherming tegen al het kwade, veiligheid en met name Laxmi werd aangeroepen. Deze god staat voor welzijn, gezondheid en welvaart (erg kort door de bocht samengevat).

Hoe is het mogelijk: de vorige winter hadden we 16 uur per dag geen elektra in Kathmandu. De regering is gewisseld en we hebben nu 24 uur per dag elektra.