Een dag na kerst......

Ik kwam bij een keurig, prachtig huis. Ik was daar samen met Sarada om te kijken of we de oudste dochter zullen sponsoren.

Ik dacht bij mezelf, waarom zullen we deze mensen helpen?

Al snel hoorde ik dat ze dit huis huren voor 8 euro per maand en de huur niet kunnen betalen.

Moeder met haar twee kinderen wonen hier. De binnenmuren zijn van rotsblokken en klei gemaakt.

Er is geen water, geen elektriciteit.

Het is hier winter en dat betekent dat het om 17.30 uur donker is. De kinderen studeren dan bij kaarslicht, maar vaak zijn er geen kaarsen omdat deze te duur zijn. De schoolresulaten van het meisje zijn daardoor elk jaar slechter omdat ze het huiswerk op zo'n moment niet kan maken. Ze is ijverig, was eten aan het koken, heeft veel discipline.

Moeder werkt op het land van een andere boer en krijgt daarvoor 2.50 euro per dag.

Helaas is het nu winter en is er geen werk voor haar. Dat betekent geen inkomsten.

Kortom, een en al misere.

Doordat ik dit niet verwacht had, raakte het me heel erg diep. Dit is voor het eerst. Tot nu toe neem ik het waar en zag dat de mensen gelukkig zijn en genieten van de kleine dingen.

En dan weet ik ook dat dit nog geeneens de armsten mensen van Nepal zijn.

Ik ben blij dat onze stichting in samenwerking met de school in het buitengebied van Pokhara een klein verschil kan maken voor de oudste getalenteerde dochter.

Ik ben blij dat we de komende maand nog 20 kinderen gaan helpen. (ik heb al eerder aangekondigd dat we dit gaan doen, maar tot nu toe is dat nog niet gerealiseerd).

Ps de foto's zijn van de omliggende huizen. Woonomgevingen waar ik armoede verwacht en waar ik me kan wapenen tegen hetgeen ik ga tegenkomen.

Gisteren was het anders waardoor ik kerst erg aangeslagen afsluit.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Aan het einde van het jaar wil ik jullie nog even voorstellen aan Kiran.

Zijn ouders zijn boer maar hebben zelf te weinig land om hun eten te verbouwen. Daarom huren ze land. Ze zijn zelfvoorzienend maar zodra er iets gebeurd zitten ze meteen in de problemen. Met "iets" kun je denken aan verplichtingen zoals schoolgeld, leuke dingen zoals een feest (ook al vier je het sober, er zijn altijd meer uitgaven), of minder leuke situaties zoals ziekte.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Sajita is ons nieuwe sponsorkind.

We helpen Sajita omdat ze uit een heel arm gezin komt waarvan de verwachting is dat deze situatie in de toekomst niet zal veranderen. Haar vader is boer maar kan fysiek het werk niet aan. Hij is aan een oog blind, heeft fysieke problemen en een huidziekte.

De blije en vrolijke Sahita zit in klas 1.

Ze heeft 2 zusjes en een broertje.

Aan het einde van het jaar is het een mooi moment om terug te blikken op het afgelopen jaar. Het is het jaar dat we echt begonnen zijn om kinderen een toekomst te geven. De eerste kleine stapjes zijn gemaakt en daar zijn we reuze blij mee.

Een ANBI stichting, Nepali Children is verplicht om de jaarresultaten te publiceren (sociaal jaarverslag):

Voor de zomervakantie in 2018 is het kindertehuis zo ver af dat de kinderen welkom geheten kunnen worden. Het kindertehuis noemen we Nepali Children guest house.

Het is een guest house omdat de regelgeving in Nepal ondertussen dusdanig is aangescherpt waardoor het bijzonder moeilijk wordt om je te registreren als kindertehuis. Onze ideeën blijven onveranderd: de manier van kinderen opvangen en indien mogelijk de relatie met hun ouders zo veel mogelijk in stand houden en de ouders betrekken bij onze stichting.

Ons doel om 10 kinderen in huis te laten wonen in 2018 is niet gerealiseerd. Dit komt vooral doordat in het dorp alleen overheidsscholen zijn. Ouders hebben de voorkeur om hun kinderen particulier onderwijs te laten volgen omdat deze kwaliteit veel beter is. We hebben daardoor onze doelstelling naar beneden bijgesteld.

Voor de zomer zijn we begonnen met sponsor kinderen. Tijdens ons verblijf in Nederland blijkt hiervoor heel veel belangstelling te zijn. Na de zomer hebben we al 25 sponsor kinderen. Nepali Children heeft financieel de mogelijkheid om zelf ook 20 kinderen te steunen. Het idee is dat wanneer een nieuwe schoolouder zich aanmeldt, dat hij/zij een van deze kinderen krijgt toegewezen. Wanneer Nepali Children zelf weinig sponsor kinderen meer heeft, zal ze weer nieuwe kinderen opzoeken.

De sponsorkinderen volgen hun onderwijs op drie overheidsscholen in Madanpur en op een school in Pokhara.

Aan het einde van 2018 zijn we begonnen om de overlegstructuren met ouders en de scholen te verbeteren. Zo hebben we nu op elke school een aanspreekpunt en is er een registratieformulier per kind op school zodat het voor school makkelijker wordt om ons te informeren.

Tijdens Dashain, het grootste Hindoe feest in Nepal, hebben we voor alle kinderen in de gezinnen waar we een sponsorkind hebben,kleding laten maken bij de lokale kleermaker. Iedereen was blij met deze actie maar de uitvoering is niet vlekkeloos verlopen. Er kwamen klachten over de kwaliteit van het naaiwerk en de verspreiding van de kleding door de kleermaker.

Om dit probleem op te lossen willen we een jonge vrouw in het dorp de mogelijkheid geven om een eigen naaiatelier op te zetten.

We financieren dit met onze reserves in de microfinanciering.

Met het geld uit de microfinanciering kan ze de naaiopleiding volgen en de naaimachine aanschaffen.

Met het naaien van de schooluniformen voor de (sponsor)kinderen van Nepali Children heeft ze al een voldoende basisinkomen. Met alle andere naaiopdrachten kan ze de microfinanciering terugbetalen.

In 2018 zijn bijna alle stappen om dit te regelen genomen waardoor we verwachten dat ze begin van het volgend jaar zal starten.

Ram brengt na zijn studie veel meer tijd door in Madanpur. Zijn idee om computerles te verzorgen in Madanpur is hij nog niet gestart maar er zijn al wel twee computers. Ondertussen zijn we niet alleen gevraagd om computerles te geven, maar ook peuter- en kleuter onderwijs voor kinderen die ver van school wonen. Voor deze kleintjes is anderhalf uur lopen, twee maal per dag, bijna onmogelijk en daardoor gaan ze nog niet naar school. We zijn nog aan het nadenken hoe we aan deze vraag van de ouders kunnen voldoen.

Ram heeft ook ideeën om een sociale ontmoetingsplaats/speelplaats voor kinderen te maken. Al deze plannen worden in 2019 verder ontwikkeld en misschien ook al ten uitvoer gebracht.

We verstevigen onze basis om inkomsten te genereren. Zo is er een koffieplantage aangelegd, worden er wasnoten verkocht (zie andere webpagina), zijn Ram en ik 2 zomermaanden in Nederland geweest om Nepalees handwerk te verkopen. De activiteiten van het reisbureau en van de homestay gaan onveranderd door.

Nieuwe bezems vegen schoon...... In Nederland is er een nieuw bestuur actief die de organisatie van Nepali Children in Nederland verandert. Een van de dingen die ze nu gedaan heeft is een aanpassing van de mailadressen. Wanneer je nu een mail stuurt naar info@nepalichildren.com, komt deze terecht op het secretariaat.

Wil je me persoonlijk een mail sturen? Stuur dan in het gevolg een mail naar jolanda@nepalichildren.com

PS Ik gebruik de mail zelden omdat ik nauwelijks een computer/laptop gebruik.

De oude bestuursleden steunden me vooral in praktische zin. Ze verrichtten veel hand en span diensten.

Ik ben blij met alles wat ze gedaan hebben. Hennie, Ben, Claudette en Paulette, dank jullie wel!!!!!

Er is nu een compleet nieuw bestuur die een professionele organisatie willen opbouwen. Op dit moment zijn ze actief om een organisatiestructuur en een communicatiestructuur neer te zetten.

De (ad interim) bestuursleden zijn: Astrid Purnot (secretariaat), Andre Feenstra (voorzitter) en Carolien Kuyper (penningmeester). Ik blijf actief als algemeen bestuurslid/visionair.

Als de plannen van het nieuwe bestuur lukken, wordt het voor mij allemaal een stukje makkelijker. Ik kan me concentreren op alles dat in Nepal gebeurt, om hier de netwerken uit te breiden, inkomsten en hulp te genereren. Ik kan alles doen dat nodig is om de juiste hulp aan de sponsor kinderen te geven en aan de kinderen die binnenkort in ons Nepali Children guest house komen (daarover binnenkort meer als dit allemaal geregeld is).

foto uit de oude doos: 2015, shiva linga

Betekenis:
A Shiva linga, is an abstract or aniconic representation of the Hindu deity Shiva. It is a votary symbol revered in temples, smaller shrines, It is often represented within a lipped, disc-shaped platform called a yoni that symbolizes goddess Shakti.

It has the meaning of "evidence, proof" or in sexual context where it means the "male generative organ, phallus".

De verbintenis tussen man en vrouw, tussen hemel en aarde.

Mijn eerste huis in Nepal is met de grond gelijk gemaakt. Het voelt onwerkelijk en leeg.

Zo zullen de komende jaren veel lemen huizen verdwijnen en plaats maken voor moderne bouw.

Wat blijft zijn de herinneringen. Het leven op de grond, in de winter de voeten warmen bij het vuur, het lopen naar de wc door het stof en soms het glibberen door de blubber, wassen bij de watertap buitenshuis en het slapen in de open lucht.

Dag huis, dag thuis......

Het is nog maar 4 jaar geleden dat ik alleen een vakantie naar Nepal boekte. Een vakantie die een onvergetelijke indruk op me maakte en mijn leven voorgoed veranderde.

De laatste dag van deze reis begon ik samen met Ram te dromen. Vanaf dat moment zijn we begonnen te bouwen. Hij vanuit zijn stichting en ik vanuit Nepali Children. Onze stichtingen zijn zo nauw verbonden dat ik altijd het gevoel heb dat we samen Nepali Children hebben. Maar formeel zijn de activiteiten in Madanpur van Nepali Children slechts enkele van zijn projecten.

Er volgde een fase van twijfel en een ware zoektocht wat ik nu werkelijk wilde. Het was duidelijk dat ik wat voor kinderen wilde gaan doen.

Alle twijfels zijn ondertussen weggenomen. Soms een beetje geholpen door minder leuke ervaringen in Nederland en Nepal, heb ik een weg gekozen.

Mijn droom is heel snel werkelijkheid geworden. En de keuze is gemaakt om me in Nepal te vestigen.

Ik woon ondertussen in een prachtig klein huisje in de buurt van de Monkey tempel. Dagelijks word ik gewekt met het nationale volkslied waarna de monniken beginnen met het zingen van hun mantra’s.

Er is een rust over me heen gekomen die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Genietend van de kleine dingen in de natuur, het lekkere winterweer, een goed boek, en de vele fijne mensen om me heen, breekt de volgende fase aan voor Nepali Children.

De eerste fase was het bouwen van het kindertehuis. Dit is nu een feit. Vanuit de ruimte die ik in mijzelf heb, is er nu ook ruimte om mensen te ontmoeten die me helpen om kinderen hier onder te brengen.

Ook 45 sponsorkinderen zijn een feit. De structuur om dit zorgvuldig te coördineren, wordt nu gebouwd.

Binnenkort ga ik drie maanden naar Pokhara om onze nieuwe gast Ine te begeleiden. Ze heeft homestay bij mensen die ik ook al vier jaar ken. Ook deze mensen hebben ideeën hoe we Nepali Children kunnen laten groeien en bloeien.

De derde fase voor Nepali Children breekt aan.

Het enige dat belangrijk is, is dat ik mijn gevoel blijf volgen want dat heeft geleid tot alle successen die in zo'n korte tijd behaald zijn.

Alle hoofdwegen hebben vele zijwegen. En door alles wat ik onderweg tegenkom, weet ik nog niet precies welke afslagen ik zal nemen. Maar dat is ook niet zo belangrijk.

Ik sta nu in de startblokken, klaar om kinderen op te vangen en om Nepali Children te professionaliseren en uit te bouwen.

Wat een geluk stroomt er door mijn lichaam! Ik ben zo rijk in contacten, rijk in herinneringen en rijk in wat nog gaat komen.

Foto: maken van mandala tijdens maha puja, nieuwjaarsfeest van Newari. Betekenis: worship yourself.

Het is alweer drie weken geleden dat ik iets gepost heb in deze groep. Er is in die tijd zoveel gebeurd, waardoor ik niet de tijd heb genomen om eens rustig te zitten om te schrijven. Behalve dat dit een drukke maand is qua feestdagen die bol staan van de tradities, ben ik ook verhuisd.

Even een korte update. De afgelopen jaren heb ik in huis gewoond bij Ram en zijn familie. Een geweldige tijd waarin ik me volledig onderdompelde in de tradities van het traditionele leven waaruit Ram komt. Ik vond eindelijk wat ik zocht in Nederland. Back to basic, terug naar een leven dat dicht staat bij de natuur. Het was lang niet altijd makkelijk om te leven met niets en in een hele hechte sociale gemeenschap.

Toch besloot ik om op zoek te gaan naar andere woonruimte omdat het soms lastig is om met de cultuurverschillen om te gaan.

Ik had het nog niet bedacht of er diende een mogelijkheid aan om te gaan wonen bij een mevrouw met twee pubers. Helaas moet zij onverwachts haar Nepalese droom opzeggen en keert ze terug naar Duitsland.

Een prachtige paar maanden waarin ik leerde wat Deutsche punktlichkeit is.

De dag dat ze me vertelde dat ik naar andere woonruimte op zoek moest gaan, ging ik naar het consulaat om mijn rijbewijs om te laten zetten in een rijbewijs dat ook geldig is in Nepal. Ik vertelde daar mijn situatie. Onmiddelijk gaf Kari me het telefoonnummer van haar vriendin. Ze vertelde dat ze Sumitra al heel lang kent, dat haar zoon bij de zoon van Sumitra in de klas heeft gezeten. Sumitra (64) en haar zus (62) hebben in de achtertuin een cottage dat onverwachts leeg is komen te staan. Het is geheel gerenoveerd en een echt knus onderkomen.

Ik belde Sumitra en de dag daarna besloten we dat ik daar zou intrekken. Een volledig gemeubileerd huis in traditionele bouw. Zo zijn er geen kasten, maar nissen in het hele huis.

Een prachtig onderkomen, waar ik hoop jaren te mogen wonen. De uitstraling en warmte van het huis, maken het een gezellig plekje en ik voel me er meteen thuis.

Dit huis zal ook ter beschikking worden gesteld voor iedereen die een luxe vakantie in Nepal wil of bij mij homestay wil hebben. Welkom!!!

Beste allemaal,

Vandaag ga ik na Madanpur om het grote feest Dashain te vieren.

Voor die tijd wil ik iedereen bedanken die geholpen heeft om onze Dashain kledingactie tot een succes te maken, iedereen bedanken die ons op enige manier ondersteunt.

Contacten via mail blijft een fikse organisatie doordat wifi en elektriciteit nogal eens niet beschikbaar is.

Heel heel hartelijk bedankt voor alle hulp, lieve woorden en support, Jolanda

Na 3.5 maand onderweg te zijn geweest heeft Andre Feenstra zijn eindbestemming Nepal bereikt.

Met al zijn power, Susy en energie brengt hij samen met zijn vrouw Anne-Marie Feenstra nog een vakantie met ons door.

Gisteren vertelde hij dat zich voor deze reis heeft laten sponsoren met als doel om dat geld aan Nepali Children te overhandigen.

Ik werd er helemaal stil van toen ik het bedrag hoorde. Hij schenkt Nepali Children 2000 euro.

Ik kan geen betere woorden vinden anders dan "iedereen die Andre heeft gesponsord reuze bedankt voor jullie bijdrage. We zullen het een zinvolle en waardevolle bestemming geven.

Er kan weer een stukje van de Nepali Children droom waargemaakt worden. Andre heeft aangegeven dat dit geld besteed kan worden om goede WIFI te regelen in Madanpur.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Ujwal (jongen) en Additi (meisje)

Afgelopen week was ik in Pokhara. Daar ontmoette ik Awnish. Hij vertelde me een schrijnend verhaal:

Een vader van 2 kleine kinderen is vijf jaar geleden door vrienden om het leven gebracht omdat ze het niet eens waren met zijn politieke ideeën. Moeder, onbevoegd docent met een inkomen van 45 euro per maand, heeft vanaf dat moment de zorg voor de baby en een twee jaar oude dochter.

De kinderen zijn nu 5 en 7. Ujwal (jongen) en Additi (meisje), moeder, een zus met twee kinderen en opa en oma wonen allemaal in een kleine woning in de heuvels van Pokhara. Ik ben zo blij dat we een beetje verlichting kunnen brengen in de omstandigheden van dit gezin door de schoolkosten te regelen.

We leven hier in rare tijden. De regenval is zo heftig dat we nauwelijks kunnen reizen. De wegen zijn veranderd in grote modderstromen en het lawinegevaar is groot.

Afgelopen dagen was het eindelijk zover dat Ram de tocht heeft ondernomen. Normaal is het een ritje van ongeveer 2 uur maar hij heeft er nu bijna zes uur gedaan.

Hij wilde graag naar Madanpur omdat een aantal van onze sponsorkinderen geen schriften meer hadden en ook wel erg graag hun rugzak wilden hebben.

Bijna iedereen heeft zijn spulletjes opgehaald. Voor sommigen is dat een fikse wandeling van een uur.

Over een maand is hier het grootste feest van het jaar: Dashain.

Dit 15 dagen durende feest heeft eenzelfde rol als kerst heeft/had in Nederland. Een echt familiefeest waarbij iedereen thuis probeert te zijn. Van te voren wordt het hele huis gepoetst, er wordt extra lekker gekookt en er is een aantal rituelen (in Nederland zou je dat vergelijken met de kerk).

Kinderen krijgen nieuwe kleding.

Dit alles is voor onze sponsorkinderen niet weggelegd.

Voor al onze kinderen en hun broertjes en zusjes ben ik een eenmalige actie aan het opzetten zodat zij allemaal een nieuwe sweater en broek/suruwal krijgen.

Het gaat om 62 kinderen. De kleding zal 10 tot 15 euro zijn. Totaal is er daardoor 900 euro nodig.

Update: de actie was erg succesvol. Daardoor is er ook al geld gereserveerd voor de 20 kinderen die we zo snel mogelijk gaan sponsoren.

24 kinderen geven we nu kans om hun leven in eigen handen te nemen. Met het geld wat Nepali children op de bank heeft staan, zullen we zo snel mogelijk nog eens 20 kinderen sponsoren.

(Update: dit is gerealiseerd in januari 2019)

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Lonnie heeft een heel persoonlijk stukje op mijn tijdlijn op Facebook geplaatst dat ik jullie niet wil onthouden.

Goed voorbeeld doet oom nu goed volgen?

Aren’t those eyes just beautiful 😍 Meet my ‘sponsor-child’ in Mandanpur, Nepal.

Last June I met Jolanda Bijl and Ram Prasad Sedhain (born and raised in Nepal) in Maastricht, to meet the Nepalese culture by having dinner together and enjoy the Nepalese kitchen! This was the first time I heard about the foundation and the good work Jolanda already has been living out as a Dutch woman in Nepal the last couple of years. Since I have not been giving birth of my own in my life so far - passing life through by my own genes - my intention is to help other children to be able to live their life’s with the opportunity to make their own choices. Due to my donation for this beautiful girl, my sponsor-child, she can go to school and make up her own mind about life. Sounds like a small step maybe, but for me it’s another step in making this world, our Mother Earth a more loving place. #motherearth #pachamama

Life the life you love

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Monalisha is 13 jaar oud en zit in klas 8.

Monalisha zit ook op de school in Chandra Devi. Een vriend van ons is docent op deze school. Hij is gedreven en vol idealen. Hij steunt ons initiatief en brengt ons in contact met het schoolhoofd.

Pratend met het schoolhoofd, lijkt het allemaal wat lastiger. Hij denkt niet in eerste instantie aan de belangen van het kind, maar aan de mogelijkheden die het de school kan bieden.

Hij wil vooral jonge kinderen via ons helpen omdat hij dit "als promotie" kan gebruiken.

Buiten zijn medeweten helpt Nepali Children de zeer getalenteerde Monalisha omdat we haar droom om naar vervolgonderwijs te gaan, willen helpen vervullen.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Vandaag laat ik de foto zien van Binita. Binita is 7 jaar en zit in klas 2.

Haar achtergrond is om twee reden moeizaam. Haar ouders hebben weinig land en kunnen daardoor niet zelfredzaam zijn. Daarnaast heeft haar vader mentale problemen.

Binita hoort bij de Tamang kaste. In deze kaste is het gebruikelijk dat er veel (al dan niet zelf gestookt) alcohol wordt gedronken met alle problemen die daaruit voortvloeien. Zou dit helpen om het leven makkelijker te maken?

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Alina is een 15 jarig meisje zit in klas 9.

Haar ouders zijn boer maar hebben weinig land. Daardoor is het lastig om het hoofd boven water te houden.

We hopen dat dit een steuntje in de rug geeft waardoor Alina naar school kan blijven gaan.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Anjana is 8 jaar en zit in klas 5.

De meeste kinderen die we helpen komen van de grote overheidsschool (in wijk 10), maar Anjana zit op Chandra Devi. Deze school ligt in wijk 12.

In deze wijk is door de burgemeester geld voor kinderen ter beschikking gesteld. De school heeft het besteed aan schooluniformen. Wij kunnen voor Anjana al een spaarpotje maken om de hogere kosten van klas 11 en 12 te betalen omdat niet het volledige sponsorgeld op dit moment wordt besteed.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Dipen is 8 jaar en zit in klas 5.

We zijn door zijn moeder benaderd om te helpen. Ik weet weinig over hem, behalve dat ze nauwelijks rond kunnen komen.

Moeder is erg gedreven om haar kinderen naar school te laten gaan. Haar motivatie en inzit willen we steunen door Dipen te helpen.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Ankita is een 11 jarige prachtmeid en zit in klas 8.

Haar vader was buschauffeur. Sinds een zwaar ongeluk is hij invalide. Je kunt je voorstellen dat dit een lastige situatie is in een land waar geen sociaal vangnet is.

Ankita woont bij haar opa en oma.

Foto: haar oom die bij haar grootouders op bezoek is.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

De moeder van Jenisha is alleenstaand. Een goedlachse vrouw die lesgeeft op dezelfde school waar ik af en toe vrijwilligster ben. Hier verdient zij een gering inkomen. Dit inkomen is te laag om in het dagelijkse levensonderhoud te voorzien.

Haar situatie is anders dan anderen omdat deze veelal een boerenbestaan hebben. Boeren voorzien in hun eigen eten, maar deze moeder moet alles kopen omdat ze een fulltime baan heeft.

Hulp om zichzelf en haar dochter te onderhouden is dan ook meer dan welkom.

Tot nu toe zijn de activiteiten van Nepali children gericht op Nepali Children guest house en op het financieel ondersteunen van kinderen om naar schoo te gaan.

Gisteren hebben Ram en ik gepraat om een ander idee dat we al hebben vanaf het begin, serieus te gaan onderzoeken: microfinanciering. Door het afsluiten van een lening bij ons zonder rente willen we schoolverlaters/jong volwassenen helpen een beroep te leren en een eigen business op te bouwen.

We denken bijvoorbeeld aan een naaister, restauranthoudster, een boer met een goed water irrigatiesysteem of kassen.

Wat is micro financiering?
Met een micro financiering financieren we de opleiding en de initiële investering van iemand. Deze persoon start vervolgens een bedrijf of ziet mogelijkheden om aan het werk te komen. Wanneer het bedrijf succesvol is, wordt er winst gemaakt. Op dat moment kan de investering van Nepali Children terug worden betaald. Wanneer er voldoende inkomsten zijn, kan de investering ook stap voor stap terugbetaald worden.

Elke grootte van microfinanciering is welkom. Een paar honderd euro kan al het verschil uitmaken.
Wil jij iemand ondersteunen met een micro financiering? Je kunt geld doneren aan Nepali Children en zij zoekt daar op termijn een goede besteding voor. Op de website komt in 2019 de gedetailleerde beschrijving over onze werkwijze voor microfinanciering. Deze informatie kun je opvragen via Jolanda@NepaliChildren.com of via het secretariaat info@NepaliChildren.com.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Nu eerst foto's. Details volgen later.

(elk sponsorkind heeft een schoolouder die jaarlijks 150 euro betaalt zodat het kind kan (blijven) deelnemen aan onderwijs)

Rashika woont met haar gehandiapte broertje en ouders in Belkot. Haar moeder is een zus van de moeder van Ram. Het gezin heeft tegenslag na tegenslag. Daarom willen we dit meisje graag helpen om daar bovenop te komen.

Om een (opnieuw) een bestaan op te bouwen hebben de ouders een lening afgesloten. Tegen de tijd dat alle schulden afgelost waren, werd hun huis verwoest door de aardbeving. Opnieuw hebben ze zich in de schulden gestoken om een huis te kunnen bouwen. Geld om Rashika naar school te laten gaan is er daardoor nauwelijks.

Het regenseizoen is het goede moment om koffie te planten. Om deze boompjes te kopen, hebben we contact gezocht met onze coöperatie om deze goedkoop in te kunnen kopen. Helaas leveren zij dit jaar geen planten. Zij hielpen ons ook niet verder om een goed adres te vinden waar de planten beschikbaar zijn. Dus Ram is op zoek gegaan. Hij weet waar de coöperatie de planten inkoopt, dus hij is naar dit bedrijf gegaan. Een vreselijke tocht over de bijna onbegaanbare wegen door alle modderstromen. Daar aangekomen zagen de planten er niet goed/niet sterk uit en bovendien vroegen deze mensen veel geld om de planten te vervoeren (4 cent per plant).

Ram belde zijn vriend die actief is in de biologische landbouw. Samen zijn ze naar "het provinciehuis" gegaan en hebben met een ambtenaar gesproken. Ram kwam helemaal enthousiast terug.

Het blijkt namelijk dat vanuit de provincie ons dorp wordt ondersteund om koffie, maar ook mango, citroenen en sinaasappels te verbouwen. Er blijken tal van projecten te zijn, maar op de een of andere manier is de informatie niet bij ons bekend. Normaal gesproken zou dit via de coöperaties verspreid moeten worden, maar in de praktijk gebeurt dat niet.

De ondersteuning bestaat uit verschillende dingen:

• voorlichting zoals Ram gisteren heeft ontvangen
• training over het verbouwen van koffie (Ram is vandaag meteen op cursus)
• inkoop van de koffie oogst (tegen een goede prijs)
• gratis verstrekken van machines om de oogst te verwerken wanneer de oogst meer dan 50 kilo is

Na de training komt Ram vandaag terug met 250 planten. Hij probeert ze zonder kluit mee te krijgen, anders is het vervoer bijna onmogelijk. De wegen zijn tijdens het regenseizoen zo goed als onbegaanbaar en gevaarlijk door alles wat van de bergen af komt (rotsblokken en zand) doordat de regen dit allemaal losweekt.

Voordat we naar Nederland kwamen is al veel voorwerk gedaan om met de start van het planten van de koffieplanten. De gaten zijn al gegraven en de keutels van de geiten en de mest van de buffalo zit al in de gaten.

Na de beplanting mag moeder natuur de rest doen. Dus hopelijk houdt de regen nog een tijdje aan .....

Het regenseizoen is begonnen. Elke dag fikse buien. We hebben dit nodig om rijst te kunnen poten. Vandaag was onze rijst-plant-dag. De hele dag heb ik tot mijn kuiten in de modder/water gestaan. Het water is warm door de hoge temperaturen hier.

Het is regenseizoen = rijst plant seizoen, dus ook grotendeels in de regen gewerkt. Op deze dagen hebben we veel hulp van kinderen en volwassenen. Kinderen verdienen zo een zakcentje met hun vakantiewerk.

De scholen in de Kathmanduvallei zijn dicht zodat de kinderen hun ouders kunnen helpen of vakantiewerk kunnen doen. Wij hebben in elk geval weer genoeg gepoot waardoor we bij een normale oogst weer een jaar rijst kunnen eten van de eigen velden.

In Nepal wordt de bouw van een gebouw, maar ook bij het plaatsen van de voordeur een inwijding gehouden.Vanochtend hebben we de inwijding van de keuken gehad, een klein gebouw vlak voor het hoofdgebouw. Deze is nu bijna klaar voor gebruik. Nog een raam, deur, een kleurtje, de "puja" plaats en dan is het helemaal klaar.

We blijven traditioneel koken op hout, maar er is wel een grote verandering. De rook wordt afgevoerd via het rookkanaal.

Wij zijn nu alweer op de helft van de tijd die we in Nederland doorbrengen. We bruisen van de nieuwe ideeën en plannen voor de komende tijd.

Ram en ik kunnen het niet alleen. Daarom zijn we reuze blij dat Daniel Becker en Sara Amlung ons team vanuit Duitsland versterken.

Wil jij je ook inzetten voor Nepali Children? Elke hulp is van harte welkom. Wij hopen dat ook jij een beetje tijd over hebt want we zijn op zoek naar nog heel veel kwaliteiten.

Pratima heeft geluk dat Joyce en Albert haar foster parents willen worden. Pratima is het nichtje van Bishnu.

Wij waren van plan het neefje van Bishnu, op verzoek van moeder, te helpen. Maar school vindt dat Pratima een betere keuze is. Pratima is leergieriger en slimmer dan haar broertje.

Het grote meisje op de foto is Pratima. Ze zit in klas 8.

Vandaag ben ik naar onze school geweest. Het was een grote chaos. Vier leerkrachten afwezig, dus ongeveer 200 kinderen die zonder begeleiding daar waren. Ik ben blij dat ik over twee maanden een klein steentje mag bijdragen met de lesmaterialen van Ingrid Aaltink-Fidder, huiswerkbegeleiding uit Nijverdal. Ik heb vandaag afgesproken dat ik in groepjes van 8 leerlingen ga lesgeven. Een goede start zal de rest van de schoolcarrière vergemakkelijken.

Ram is vandaag naar de lagere school geweest waar onze sponsor kinderen onderwijs volgen. Hij heeft met de accountant afgesproken dat alle vragen over geld of aanschaf van leermiddelen rechtstreeks aan ons worden gesteld. Met de onderwijscoördinator is afgesproken dat vragen over leerresultaten of leerlingbegeleiding ook bij ons neergelegd worden.

Onze school is een overheidsschool. Wanneer ouders de mogelijkheid hebben, brengen ze hun kinderen liever naar een particulier instituut. De kwaliteit van dat onderwijs is beter. In ons dorp is geen particuliere school. Kinderen van de beter bedeelden wonen daardoor meestal in Kathmandu bij familie.

Op dit moment heeft onze school meer dan 500 leerlingen. Het leerlingen aantal is flink teruggelopen doordat er een tweede overheidsschool is gekomen.
Ik vind het soms best lastig om hier les te geven omdat de groepen uit 40, 50 leerlingen bestaan. Dat betekent vooral eenrichtingsverkeer van de docent naar de leerlingen, weinig interactie en veel overschrijven van hetgeen de leerkracht op het bord heeft geschreven.

De manier van lesgeven doet me denken aan de verhalen die mijn oma vertelde over haar school.

Dat kinderen naar deze school komen, is een teken dat de ouders geen mogelijkheid zien om particulier onderwijs voor hun kinderen te betalen. Ik hoop dat we over een paar jaar heel veel van deze ouders kunnen ondersteunen om hun leven makkelijker te maken.

Ine en Nieke willen graag een meisje sponsoren. Tot nu toe waren er alleen jongetjes in beeld. Ik dacht meteen aan Shresta. Ik ontmoet haar heel vaak omdat ze bij ons komt omdat ze honger heeft. Meestal hebben we wel wat groente of gepofte rijst voor haar. In elk geval is er altijd drinkwater voor haar.

Shresta is nu 12 jaar. Een ondeugend meisje dat altijd goedlachs is. Ze is de oudste van drie kinderen en Rabin is haar broertje.

Ik vroeg aan Ine waarom ze Shresta wil helpen. En haar antwoord is zo logisch. Ine pleit altijd voor eerlijk delen en gunt iedereen een gouden toekomst. Het maakt dan natuurlijk niet uit waar je in de wereld geboren bent. Het spreekt voor zichzelf dat wanneer je in Nepal in een arm gezin opgroeit dat je qua economische gelijkheid met een achterstand begint.

Foto: Shresta in haar huis.

Dit is Rabin. We gaan zowel hem als zijn zus sponsoren. Morgen hoop ik de foto's van zijn zus te hebben.
Rabin woont bij ons om de hoek. Zowel zijn vader en moeder zijn erg ziek waardoor ze niet kunnen werken. Hun problemen worden steeds groter omdat ook de medische kosten betaald moeten worden. In Nepal hebben we geen zorgverzekering. Ondanks dat de gezondheidszorg en medicijnen goedkoop zijn in vergelijking met Nederland, moeten deze toch betaald worden.

Vanwege de thuissituatie wordt Rabin vooral door oma opgevoed. Een hele lieve vrouw die veel bij ons komt doordat we samen met haar het beschikbare water delen.
Twee weken geleden vroeg ze me nog om schriften. Rabin was aan het huilen omdat het nieuwe schooljaar begon en hij weer geen schriften had. Hij is slim en wil ook zo graag zijn huiswerk maken.

Toen oma bij me kwam om dit te vragen, zei ze er nog bij: zeg tegen niemand dat ik dit gevraagd heb. Ik wil niet dat anderen het weten.

Omdat Jony de zorg voor deze jongen op zich neemt, verandert zij zijn leven volledig. Jony heeft een groot hart. Ze heeft niet alleen jaren een foster parents kind gehad, steunt Rabin en vele honden die leven in een asiel in Portugal. Een bijzondere vrouw die altijd bereid is om anderen te helpen.

Daniel en Sara sponsoren Saugat. Ook voor hem geldt dat zijn thuissituatie heel ver onder de armoedegrens is waardoor zijn ouders ten einde raad waren om hem de basisbehoeften van een kind te geven.

Gelukkig kwamen Daniel en Sara op ons pad doordat ze een vakantie bij ons boekten. Zij realiseren zich dat hun leven in Duitsland een leven vol overvloed is. Zij geven een klein deel van deze overvloed aan Saugat. Nu kan hij naar school blijven gaan om een basis te leggen om straks een vak te leren.

Foto's: Saugat die vol trots zijn schooluniform laat zien als hij schriften krijgt, vader (45) en zijn woning.

We hadden contact met de vader van Bishnu die huilend vertelde dat hij niet langer voor zijn zoon kon zorgen. Gelukkig kwamen Ingeborgh en Maartje op ons pad waardoor we hem financieel kunnen ondersteunen. Hij was enorm blij maar daarna bleef elk contact uit. Toen wij een paar dagen geleden naar hem toe gingen snapten we pas waarom.

De opa van Bishnu vertelde dat een aantal jaren geleden een Franse organisatie hetzelfde werk deed. Maar wanneer de kinderen de school afgerond hadden, werden ze naar het buitenland gestuurd om te werken. Opa wilde dit voorkomen en daarom zelf voor de kinderen te zorgen. Vader besloot daarna om elk contact met ons te verbreken.

Gelukkig houden wij ons niet met dergelijke praktijken bezig.
Toen we de hele familie ontmoetten, besloten ze dat we Bishnu mogen helpen om een toekomst op te bouwen.

Maartje en Ingeborgh hebben een aantal dagen in Madanpur doorgebracht. Ze waren erg onder de indruk van de leefomstandigheden van sommige kinderen. Ze besloten hun hulp te geven aan een van hen. Wij kozen Bishnu.

Dit soort hulp noemen we in Nepal "sponsor child". Maartje en Ingeborgh geven aan Nepali Children een financiële bijdrage. Wij kopen hiervoor boeken, schriften, pennen, rugzak, schoenen en betalen schoolgeld. Wanneer er meer geld is betaald dan nodig is, reserveren we dit geld voor onvoorziene situaties van Bishnu. Wanneer er te weinig geld is, vult Nepali Children dit aan.

Bishnu

Bishnu leeft in Barbale; een erg arme community van Madanpur. Omdat het gezin heel erg arm is, stond vader op het punt om het jongetje te werk te stellen in Kathmandu. We zijn blij dat we dit hebben kunnen voorkomen.

Van school hoorden we dat het Bishnu erg verlegen is. Hij blijkt erg leergierig te zijn en erg makkelijk te leren.

Sinds het begin van onze dromen hebben we twee sponsorkinderen: Subash en Sures. Ondertussen zijn ze 12 en 14. Ze gaan ondertussen naar klas 8 en 10.

De oudste begint een echte puber te worden en daarom moet hij vanaf vandaag bij ons zijn huiswerk maken. We controleren vanaf nu of de kleding ook elke schoon is en of ze deze zelf wassen.

Sponsor kinderen betekent dat wij alles verzorgen zodat ze zich kunnen ontwikkelen in de situatie dat ze thuis kunnen blijven wonen. Dit betekent in de praktijk dat we veel voor ze betalen: schoolgeld, schooluniform, schoenen, rugzak, boeken, schriften, pennen en bijles.

Links Sures
Rechts Subash

Yippie we hebben warm water. Mede dankzij Jan De Boer en Ben Beijer.

In Kathmandu gaan we per direct verhuizen omdat de huurbaas heeft gezegd dat we uit de woning moeten. De reden is onduidelijk.

We zijn nu druk bezig om een andere woning te vinden.

Tja, leven in een land zonder huurbescherming .....

Sinds december 2016 zijn we ons "children guesthouse" aan het bouwen. Behalve dat we bezig zijn met het bouwen van een toekomst voor kinderen en de stichtingsdoelen te realiseren heeft het mij persoonlijk ook veel gebracht. Dagelijks word ik geconfronteerd met Nepalese gewoonten, denkwijzen en cultuur. Een snellere manier om te integreren had ik me niet voor kunnen stellen. Er is een stevige basis gelegd om goed te functioneren in het kindertehuis en in een nepalees gezin. Ik ben er door beïnvloed/veranderd. Iedere dag realiseer ik me meer en meer wat er werkelijk toe doet in het leven en hoe makkelijk het is om altruïstisch te leven.

Ik zal enkele voorbeelden geven van het bouwproces

• afspraken zijn meestal geen afspraken. Er gebeurt altijd wel iets waardoor de afspraak anders wordt uitgevoerd, later of niet wordt uitgevoerd. Om ervoor te zorgen dat het toch voor elkaar komt, moet je zelf continue actie nemen en werk van anderen controleren. Ik heb geleerd dat alles afhangt van je eigen betrokkenheid en de daaruit voortvloeiende daadkracht.
• De keuzes voor het gebruik van materialen of inrichting zijn veelal gemaakt op basis van beschikbaarheid. Het gevolg is dat keuzes snel worden gemaakt en dat we geen keuzestress hebben. Ik realiseer me nu hoe onbelangrijk de materiële zake zijn.
• We maken erg lange werkdagen waarin werk, privé en geloof continue door elkaar lopen. Doordat er geen kunstmatige scheidingen zijn, is er ook geen druk om iets binnen die grenzen te realiseren. Ik ervaar het als erg relaxed en dit is iets wat wel in de volksaard lijkt te zetten.
• De onbetrouwbaarheid die ik ervaar in het maken van afspraken is iets waar Nepali mee kunnen leven. Iedereen doet het. Daarmee zeg ik dus ook dat de gekozen volksvertegenwoordigers het doen. Zo hebben we nog steeds de subsidie niet ontvangen die in juni 2015 is toegezegd. Telkens gebeurt er iets waardoor we langer moeten wachten. Door onze inzet en doorzettingsvermogen komt het uiteindelijk goed. Een gevolg is dat we met alles niet kijken naar morgen maar vandaag overleven.
• Nepali leggen zich neer bij de situatie zoals die is. Waarom zou je je druk maken over iets waarop je geen invloed hebt? Ik heb daardoor geleerd om me alleen te focussen op hetgeen/degenen ik invloed heb.
• Nepali zijn rasoptimisten. We kijken niet naar wat er fout gaat (in de werkzaamheden) maar alleen naar het eindresultaat. Het geeft een sterker geluksgevoel dan de Nederlandse gewoonte om steeds maar te vertellen hoe moeizaam het proces was.
• Ik leef in een traditioneel gezin dat financieel erg arm is. De inventaris van de woonkamer en keuken past in twee verhuisdozen (en een kastje). Het is onbeschrijflijk hoeveel deze mensen delen. Er is altijd wel iets te eten of een vriendelijk woordje. Wat ik in Nederland probeerde, is hier noodzaak: back to basics. En basics hier is meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen: een bed, water (we zitten nu alweer een week zonder), eten en een dak boven ons hoofd. En dan is er altijd een slaapplek voor de leveranciers die ‘s nachts de materialen komen leveren. Alles is mogelijk als je niets hebt. Je hebt dus ook geen bezittingen of geld waar je je zorgen over kunt maken. Het heeft me ruimdenkender en flexibeler gemaakt.
• Alles wordt gerecycled in het dagelijkse leven waardoor we weinig afval hebben. Dat merken we ook met het bouwen zoals verroeste spijkers, golfplaten, de stenen van het oude huis etc.
• De mechanisatie heeft nauwelijks zijn intrede gedaan. Alles is daardoor handwerk: het laden en lossen van de vrachtauto, het verplaatsen van stenen of zand gebeurt in manden op de rug, maken van cement, het buigen van ijzerwerk etc. Ik heb daardoor opnieuw respect gekregen voor handwerk en arbeid. Wat een zweetdruppels zitten er in ins huis.
• In Nederland is er voor werklui de ARBO wetgeving. Alles is tot in detail vastgelegd qua werkomstandigheden - en uitvoering. Nepal bevindt zich in het andere uiterste: niets is vastgelegd.

Zoals altijd: wat zou het fijn zijn als we niet vanuit uitersten denken, handelen, eisen stellen.

Samengevat: het lukt me steeds beter altruïstisch te leven, heel erg gelukkig te zijn wat ik vandaag heb en samen te wonen met Ram en zijn ouders die me accepteren met alle voor hen onbekende gewoonten.

Het wordt nu de hoogste tijd om alles toe te passen in Nepali children guest house.

En wat heb je nodig om een wc en keuken te bouwen?
Rotsblokken.
In Nepal wordt alles gerecycled, zo ook de rotsblokken..... dag oude (onbewoonbaar verklaarde) woning.

Nieuw in Nepal: pvc lijm en pvc pijp als waterleiding. Wij hebben het gebruikt voor het aanleggen van de douche en wc.

Elk jaar moet de stichting Nepali Children een sociaal jaarverslag publiceren. Achter de schermen is er weer veel gebeurd, maar aan de buitenkant zie je er weinig van. Alles staat nog in de kinderschoenen. Tja, dat kan ook niet anders want we bestaan ook nog kort.

Het sociale jaarverslag.

2017 was het jaar van opbouwen. We zijn twee grote projecten gestart. Beide komen moeizaam van de grond.
Het eerste project is geïnitieerd door Ronella Ras en Michiel van Breugel. Het project heeft de naam Keep Madanpur Clean gekregen. In samenwerking met twee scholen hebben we de belangrijkste wegen in het dorp afvalvrij gemaakt. Ondertussen zijn er ook contacten gelegd met andere organisaties die in de stad hetzelfde werk doen en met recycling bedrijven.
Helaas haakten beide scholen af.
Gelukkig betekent dit niet het einde van het project maar wel een drastische koerswijziging. Dit jaar hebben we een afvalton bij ons huis geplaatst. Moeder wijst iedereen erop dat daarin het afval gedeponeerd moet worden. Ook wordt afval niet langer in het vuur gegooid of in de grond gedumpt. We merken dat dit een positieve werking heeft op andere dorpsbewoners.

Voor 2018 hebben we daarnaast nog een ander plan: kinderen krijgen van Ram computerles in ruil voor het meenemen van afval.
De grote vraag blijft hoe we mensen bewust kunnen maken om anders met afval om te gaan.

Het tweede project is Vrouwen vrijheid. Het is een voorlichtingsprogramma over menstruatie voor jongens en meisje en vrouwen die al kinderen hebben. De eerste stappen zijn gezet: de tekst voor het boek is geschreven, een illustrator en ontwerper hebben hun medewerking toegezegd. Daarnaast zijn de eerste wasbare pads zijn gemaakt.
In 2018 hopen we van start te gaan.

Een grote verandering is dat Ram na zijn examens in Madanpur is gaan wonen. Door zijn aanwezigheid merken we dat ons Children guest home ineens serieus wordt genomen. Hij wordt steeds vaker benaderd om hulp te bieden. We hopen dat eind volgend jaar 10 kinderen bij ons in huis wonen.

Tot mijn grote schrik ontvingen we het bericht dat ons bestuurslid Elly onverwachts is overleden. We zijn er stil van. Natuurlijk gaan onze gedachten uit naar al haar dierbaren. We zullen deze bijzondere vrouw missen.

Met onze gasten hebben we de Langtang valley trekking gemaakt. Deze loopt dwars door het centrum van de aardbeving van 2015. De wederopbouw gaat hier reuze snel met steun van de overheid.

Ook de waterkracht centrales nemen in aantal toe waardoor er elektriciteit is.

Het is een van de mooiste trekkings in een gebied waar mensen hulp hard kunnen gebruiken. Overal een prachtig uitzicht op de bergen.

Een van de meest populaire tochten is Annapurna Basecamp trekking. Nu ik deze zelf heb gelopen, is het niet de trekking die ik zou adviseren als je voor het eerst naar Nepal komt. Grotendeels loop je tussen de bamboe waardoor je te weinig ziet van de omgeving. Onderweg is er maar een beperkt aantal slaapplaatsen waardoor je het risico loopt om je kamer te delen met vreemden. Tijdens deze trekking krijg je weinig te zien van de flora, fauna en cultuur van Nepal. Een ander nadeel is dat de tocht relatief duur is, bijvoorbeeld twee keer zo duur als de Mardi Himal trekking die ik een week eerder liep.

Je loopt deze tocht om te kunnen genieten van het prachtige uitzicht op 4130 meter.