Wij zijn nu alweer op de helft van de tijd die we in Nederland doorbrengen. We bruisen van de nieuwe ideeën en plannen voor de komende tijd.

Ram en ik kunnen het niet alleen. Daarom zijn we reuze blij dat Daniel Becker en Sara Amlung ons team vanuit Duitsland versterken.

Wil jij je ook inzetten voor Nepali Children? Elke hulp is van harte welkom. Wij hopen dat ook jij een beetje tijd over hebt want we zijn op zoek naar nog heel veel kwaliteiten.

Pratima heeft geluk dat Joyce en Albert haar foster parents willen worden. Pratima is het nichtje van Bishnu.

Wij waren van plan het neefje van Bishnu, op verzoek van moeder, te helpen. Maar school vindt dat Pratima een betere keuze is. Pratima is leergieriger en slimmer dan haar broertje.

Het grote meisje op de foto is Pratima. Ze zit in klas 8.

Vandaag ben ik naar onze school geweest. Het was een grote chaos. Vier leerkrachten afwezig, dus ongeveer 200 kinderen die zonder begeleiding daar waren. Ik ben blij dat ik over twee maanden een klein steentje mag bijdragen met de lesmaterialen van Ingrid Aaltink-Fidder, huiswerkbegeleiding uit Nijverdal. Ik heb vandaag afgesproken dat ik in groepjes van 8 leerlingen ga lesgeven. Een goede start zal de rest van de schoolcarrière vergemakkelijken.

Ram is vandaag naar de lagere school geweest waar onze sponsor kinderen onderwijs volgen. Hij heeft met de accountant afgesproken dat alle vragen over geld of aanschaf van leermiddelen rechtstreeks aan ons worden gesteld. Met de onderwijscoördinator is afgesproken dat vragen over leerresultaten of leerlingbegeleiding ook bij ons neergelegd worden.

Onze school is een overheidsschool. Wanneer ouders de mogelijkheid hebben, brengen ze hun kinderen liever naar een particulier instituut. De kwaliteit van dat onderwijs is beter. In ons dorp is geen particuliere school. Kinderen van de beter bedeelden wonen daardoor meestal in Kathmandu bij familie.

Op dit moment heeft onze school meer dan 500 leerlingen. Het leerlingen aantal is flink teruggelopen doordat er een tweede overheidsschool is gekomen.
Ik vind het soms best lastig om hier les te geven omdat de groepen uit 40, 50 leerlingen bestaan. Dat betekent vooral eenrichtingsverkeer van de docent naar de leerlingen, weinig interactie en veel overschrijven van hetgeen de leerkracht op het bord heeft geschreven.

De manier van lesgeven doet me denken aan de verhalen die mijn oma vertelde over haar school.

Dat kinderen naar deze school komen, is een teken dat de ouders geen mogelijkheid zien om particulier onderwijs voor hun kinderen te betalen. Ik hoop dat we over een paar jaar heel veel van deze ouders kunnen ondersteunen om hun leven makkelijker te maken.

Ine en Nieke willen graag een meisje sponsoren. Tot nu toe waren er alleen jongetjes in beeld. Ik dacht meteen aan Shresta. Ik ontmoet haar heel vaak omdat ze bij ons komt omdat ze honger heeft. Meestal hebben we wel wat groente of gepofte rijst voor haar. In elk geval is er altijd drinkwater voor haar.

Shresta is nu 12 jaar. Een ondeugend meisje dat altijd goedlachs is. Ze is de oudste van drie kinderen en Rabin is haar broertje.

Ik vroeg aan Ine waarom ze Shresta wil helpen. En haar antwoord is zo logisch. Ine pleit altijd voor eerlijk delen en gunt iedereen een gouden toekomst. Het maakt dan natuurlijk niet uit waar je in de wereld geboren bent. Het spreekt voor zichzelf dat wanneer je in Nepal in een arm gezin opgroeit dat je qua economische gelijkheid met een achterstand begint.

Foto: Shresta in haar huis.

Dit is Rabin. We gaan zowel hem als zijn zus sponsoren. Morgen hoop ik de foto's van zijn zus te hebben.
Rabin woont bij ons om de hoek. Zowel zijn vader en moeder zijn erg ziek waardoor ze niet kunnen werken. Hun problemen worden steeds groter omdat ook de medische kosten betaald moeten worden. In Nepal hebben we geen zorgverzekering. Ondanks dat de gezondheidszorg en medicijnen goedkoop zijn in vergelijking met Nederland, moeten deze toch betaald worden.

Vanwege de thuissituatie wordt Rabin vooral door oma opgevoed. Een hele lieve vrouw die veel bij ons komt doordat we samen met haar het beschikbare water delen.
Twee weken geleden vroeg ze me nog om schriften. Rabin was aan het huilen omdat het nieuwe schooljaar begon en hij weer geen schriften had. Hij is slim en wil ook zo graag zijn huiswerk maken.

Toen oma bij me kwam om dit te vragen, zei ze er nog bij: zeg tegen niemand dat ik dit gevraagd heb. Ik wil niet dat anderen het weten.

Omdat Jony de zorg voor deze jongen op zich neemt, verandert zij zijn leven volledig. Jony heeft een groot hart. Ze heeft niet alleen jaren een foster parents kind gehad, steunt Rabin en vele honden die leven in een asiel in Portugal. Een bijzondere vrouw die altijd bereid is om anderen te helpen.

Daniel en Sara sponsoren Saugat. Ook voor hem geldt dat zijn thuissituatie heel ver onder de armoedegrens is waardoor zijn ouders ten einde raad waren om hem de basisbehoeften van een kind te geven.

Gelukkig kwamen Daniel en Sara op ons pad doordat ze een vakantie bij ons boekten. Zij realiseren zich dat hun leven in Duitsland een leven vol overvloed is. Zij geven een klein deel van deze overvloed aan Saugat. Nu kan hij naar school blijven gaan om een basis te leggen om straks een vak te leren.

Foto's: Saugat die vol trots zijn schooluniform laat zien als hij schriften krijgt, vader (45) en zijn woning.

We hadden contact met de vader van Bishnu die huilend vertelde dat hij niet langer voor zijn zoon kon zorgen. Gelukkig kwamen Ingeborgh en Maartje op ons pad waardoor we hem financieel kunnen ondersteunen. Hij was enorm blij maar daarna bleef elk contact uit. Toen wij een paar dagen geleden naar hem toe gingen snapten we pas waarom.

De opa van Bishnu vertelde dat een aantal jaren geleden een Franse organisatie hetzelfde werk deed. Maar wanneer de kinderen de school afgerond hadden, werden ze naar het buitenland gestuurd om te werken. Opa wilde dit voorkomen en daarom zelf voor de kinderen te zorgen. Vader besloot daarna om elk contact met ons te verbreken.

Gelukkig houden wij ons niet met dergelijke praktijken bezig.
Toen we de hele familie ontmoetten, besloten ze dat we Bishnu mogen helpen om een toekomst op te bouwen.

Maartje en Ingeborgh hebben een aantal dagen in Madanpur doorgebracht. Ze waren erg onder de indruk van de leefomstandigheden van sommige kinderen. Ze besloten hun hulp te geven aan een van hen. Wij kozen Bishnu.

Dit soort hulp noemen we in Nepal "sponsor child". Maartje en Ingeborgh geven aan Nepali Children een financiële bijdrage. Wij kopen hiervoor boeken, schriften, pennen, rugzak, schoenen en betalen schoolgeld. Wanneer er meer geld is betaald dan nodig is, reserveren we dit geld voor onvoorziene situaties van Bishnu. Wanneer er te weinig geld is, vult Nepali Children dit aan.

Bishnu

Bishnu leeft in Barbale; een erg arme community van Madanpur. Omdat het gezin heel erg arm is, stond vader op het punt om het jongetje te werk te stellen in Kathmandu. We zijn blij dat we dit hebben kunnen voorkomen.

Van school hoorden we dat het Bishnu erg verlegen is. Hij blijkt erg leergierig te zijn en erg makkelijk te leren.

Sinds het begin van onze dromen hebben we twee sponsorkinderen: Subash en Sures. Ondertussen zijn ze 12 en 14. Ze gaan ondertussen naar klas 8 en 10.

De oudste begint een echte puber te worden en daarom moet hij vanaf vandaag bij ons zijn huiswerk maken. We controleren vanaf nu of de kleding ook elke schoon is en of ze deze zelf wassen.

Sponsor kinderen betekent dat wij alles verzorgen zodat ze zich kunnen ontwikkelen in de situatie dat ze thuis kunnen blijven wonen. Dit betekent in de praktijk dat we veel voor ze betalen: schoolgeld, schooluniform, schoenen, rugzak, boeken, schriften, pennen en bijles.

Links Sures
Rechts Subash

Yippie we hebben warm water. Mede dankzij Jan De Boer en Ben Beijer.

In Kathmandu gaan we per direct verhuizen omdat de huurbaas heeft gezegd dat we uit de woning moeten. De reden is onduidelijk.

We zijn nu druk bezig om een andere woning te vinden.

Tja, leven in een land zonder huurbescherming .....

Sinds december 2016 zijn we ons "children guesthouse" aan het bouwen. Behalve dat we bezig zijn met het bouwen van een toekomst voor kinderen en de stichtingsdoelen te realiseren heeft het mij persoonlijk ook veel gebracht. Dagelijks word ik geconfronteerd met Nepalese gewoonten, denkwijzen en cultuur. Een snellere manier om te integreren had ik me niet voor kunnen stellen. Er is een stevige basis gelegd om goed te functioneren in het kindertehuis en in een nepalees gezin. Ik ben er door beïnvloed/veranderd. Iedere dag realiseer ik me meer en meer wat er werkelijk toe doet in het leven en hoe makkelijk het is om altruïstisch te leven.

Ik zal enkele voorbeelden geven van het bouwproces

• afspraken zijn meestal geen afspraken. Er gebeurt altijd wel iets waardoor de afspraak anders wordt uitgevoerd, later of niet wordt uitgevoerd. Om ervoor te zorgen dat het toch voor elkaar komt, moet je zelf continue actie nemen en werk van anderen controleren. Ik heb geleerd dat alles afhangt van je eigen betrokkenheid en de daaruit voortvloeiende daadkracht.
• De keuzes voor het gebruik van materialen of inrichting zijn veelal gemaakt op basis van beschikbaarheid. Het gevolg is dat keuzes snel worden gemaakt en dat we geen keuzestress hebben. Ik realiseer me nu hoe onbelangrijk de materiële zake zijn.
• We maken erg lange werkdagen waarin werk, privé en geloof continue door elkaar lopen. Doordat er geen kunstmatige scheidingen zijn, is er ook geen druk om iets binnen die grenzen te realiseren. Ik ervaar het als erg relaxed en dit is iets wat wel in de volksaard lijkt te zetten.
• De onbetrouwbaarheid die ik ervaar in het maken van afspraken is iets waar Nepali mee kunnen leven. Iedereen doet het. Daarmee zeg ik dus ook dat de gekozen volksvertegenwoordigers het doen. Zo hebben we nog steeds de subsidie niet ontvangen die in juni 2015 is toegezegd. Telkens gebeurt er iets waardoor we langer moeten wachten. Door onze inzet en doorzettingsvermogen komt het uiteindelijk goed. Een gevolg is dat we met alles niet kijken naar morgen maar vandaag overleven.
• Nepali leggen zich neer bij de situatie zoals die is. Waarom zou je je druk maken over iets waarop je geen invloed hebt? Ik heb daardoor geleerd om me alleen te focussen op hetgeen/degenen ik invloed heb.
• Nepali zijn rasoptimisten. We kijken niet naar wat er fout gaat (in de werkzaamheden) maar alleen naar het eindresultaat. Het geeft een sterker geluksgevoel dan de Nederlandse gewoonte om steeds maar te vertellen hoe moeizaam het proces was.
• Ik leef in een traditioneel gezin dat financieel erg arm is. De inventaris van de woonkamer en keuken past in twee verhuisdozen (en een kastje). Het is onbeschrijflijk hoeveel deze mensen delen. Er is altijd wel iets te eten of een vriendelijk woordje. Wat ik in Nederland probeerde, is hier noodzaak: back to basics. En basics hier is meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen: een bed, water (we zitten nu alweer een week zonder), eten en een dak boven ons hoofd. En dan is er altijd een slaapplek voor de leveranciers die ‘s nachts de materialen komen leveren. Alles is mogelijk als je niets hebt. Je hebt dus ook geen bezittingen of geld waar je je zorgen over kunt maken. Het heeft me ruimdenkender en flexibeler gemaakt.
• Alles wordt gerecycled in het dagelijkse leven waardoor we weinig afval hebben. Dat merken we ook met het bouwen zoals verroeste spijkers, golfplaten, de stenen van het oude huis etc.
• De mechanisatie heeft nauwelijks zijn intrede gedaan. Alles is daardoor handwerk: het laden en lossen van de vrachtauto, het verplaatsen van stenen of zand gebeurt in manden op de rug, maken van cement, het buigen van ijzerwerk etc. Ik heb daardoor opnieuw respect gekregen voor handwerk en arbeid. Wat een zweetdruppels zitten er in ins huis.
• In Nederland is er voor werklui de ARBO wetgeving. Alles is tot in detail vastgelegd qua werkomstandigheden - en uitvoering. Nepal bevindt zich in het andere uiterste: niets is vastgelegd.

Zoals altijd: wat zou het fijn zijn als we niet vanuit uitersten denken, handelen, eisen stellen.

Samengevat: het lukt me steeds beter altruïstisch te leven, heel erg gelukkig te zijn wat ik vandaag heb en samen te wonen met Ram en zijn ouders die me accepteren met alle voor hen onbekende gewoonten.

Het wordt nu de hoogste tijd om alles toe te passen in Nepali children guest house.

En wat heb je nodig om een wc en keuken te bouwen?
Rotsblokken.
In Nepal wordt alles gerecycled, zo ook de rotsblokken..... dag oude (onbewoonbaar verklaarde) woning.

Nieuw in Nepal: pvc lijm en pvc pijp als waterleiding. Wij hebben het gebruikt voor het aanleggen van de douche en wc.

Elk jaar moet de stichting Nepali Children een sociaal jaarverslag publiceren. Achter de schermen is er weer veel gebeurd, maar aan de buitenkant zie je er weinig van. Alles staat nog in de kinderschoenen. Tja, dat kan ook niet anders want we bestaan ook nog kort.

Het sociale jaarverslag.

2017 was het jaar van opbouwen. We zijn twee grote projecten gestart. Beide komen moeizaam van de grond.
Het eerste project is geïnitieerd door Ronella Ras en Michiel van Breugel. Het project heeft de naam Keep Madanpur Clean gekregen. In samenwerking met twee scholen hebben we de belangrijkste wegen in het dorp afvalvrij gemaakt. Ondertussen zijn er ook contacten gelegd met andere organisaties die in de stad hetzelfde werk doen en met recycling bedrijven.
Helaas haakten beide scholen af.
Gelukkig betekent dit niet het einde van het project maar wel een drastische koerswijziging. Dit jaar hebben we een afvalton bij ons huis geplaatst. Moeder wijst iedereen erop dat daarin het afval gedeponeerd moet worden. Ook wordt afval niet langer in het vuur gegooid of in de grond gedumpt. We merken dat dit een positieve werking heeft op andere dorpsbewoners.

Voor 2018 hebben we daarnaast nog een ander plan: kinderen krijgen van Ram computerles in ruil voor het meenemen van afval.
De grote vraag blijft hoe we mensen bewust kunnen maken om anders met afval om te gaan.

Het tweede project is Vrouwen vrijheid. Het is een voorlichtingsprogramma over menstruatie voor jongens en meisje en vrouwen die al kinderen hebben. De eerste stappen zijn gezet: de tekst voor het boek is geschreven, een illustrator en ontwerper hebben hun medewerking toegezegd. Daarnaast zijn de eerste wasbare pads zijn gemaakt.
In 2018 hopen we van start te gaan.

Een grote verandering is dat Ram na zijn examens in Madanpur is gaan wonen. Door zijn aanwezigheid merken we dat ons Children guest home ineens serieus wordt genomen. Hij wordt steeds vaker benaderd om hulp te bieden. We hopen dat eind volgend jaar 10 kinderen bij ons in huis wonen.

Tot mijn grote schrik ontvingen we het bericht dat ons bestuurslid Elly onverwachts is overleden. We zijn er stil van. Natuurlijk gaan onze gedachten uit naar al haar dierbaren. We zullen deze bijzondere vrouw missen.

Met onze gasten hebben we de Langtang valley trekking gemaakt. Deze loopt dwars door het centrum van de aardbeving van 2015. De wederopbouw gaat hier reuze snel met steun van de overheid.

Ook de waterkracht centrales nemen in aantal toe waardoor er elektriciteit is.

Het is een van de mooiste trekkings in een gebied waar mensen hulp hard kunnen gebruiken. Overal een prachtig uitzicht op de bergen.

Een van de meest populaire tochten is Annapurna Basecamp trekking. Nu ik deze zelf heb gelopen, is het niet de trekking die ik zou adviseren als je voor het eerst naar Nepal komt. Grotendeels loop je tussen de bamboe waardoor je te weinig ziet van de omgeving. Onderweg is er maar een beperkt aantal slaapplaatsen waardoor je het risico loopt om je kamer te delen met vreemden. Tijdens deze trekking krijg je weinig te zien van de flora, fauna en cultuur van Nepal. Een ander nadeel is dat de tocht relatief duur is, bijvoorbeeld twee keer zo duur als de Mardi Himal trekking die ik een week eerder liep.

Je loopt deze tocht om te kunnen genieten van het prachtige uitzicht op 4130 meter.