We staan in de startblokken om te verhuizen naar ons nieuwe (huur)pand en zal het Nepali Children Hostel een feit worden. Deze week vinden de laatste bouwkundige veranderingen plaats.

Helaas wordt er voorlopig nog niet verhuisd, dus ook de boodschappen en de inkopen om te kunnen slapen en koken worden daarom uitgesteld.

Dit heeft te maken met de wijsheden van het land. Volgens de astrologie wordt er in de maand Poush niet verhuisd. Doe je het wel, dan roep je ziekte en problemen op je af. De maand duurt tot 16 januari.

Tja, of je het gelooft of niet, het is beter om de wijsheden van de ouderen te volgen. Op een later tijdstip heb ik hun hulp misschien weer nodig. En ik wil ze niet de kans geven dat ze met een vinger wijzen en zeggen: “zie je wel ..... ik had het je toch gezegd.....”

In september/oktober heb ik een oproep gedaan om een schooltje met 30 kinderen te voorzien van een lunch. Later dan gepland, vanaf 1 januari gaan we hiermee starten.

Vandaag hebben we het contract getekend met de school.
Het eerste dat we gaan regelen, is een gasfles en kooktoestel zodat er niet meer op hout gekookt wordt.
Verder hebben we afgesproken dat de kokkin 35 cent per dag krijgt voor het koken. Het is een enorme salarisverhoging voor haar en we hopen haar hiermee te stimuleren om een goede maaltijd te maken.

We hebben ook een weekoverzicht gemaakt, zodat voor iedereen duidelijk is wat er op welke dag gegeten gaat worden.

De kosten voor de ingrediënten worden 1 x per maand aan ons gefactureerd nadat de rekening geaccordeerd is door zowel het schoolhoofd als de bestuursvoorzitter.

Ik verwacht dat we alles goed geregeld hebben.
Dat dit project voor deze kinderen belangrijk is, bleek onder andere uit de grote opkomst van de ouders.
Maar ook een van de docenten kon maar nauwelijks haar tranen bedwingen toen ze vertelde over de situatie van de kinderen en hoe dankbaar ze is voor deze steun.

Op een van de scholen waar we ons tandenpoets project hebben, kwam de schooltandarts. Hij was erg verbaasd dat alle kinderen daar tussen de middag tandenpoetsen en de regels kennen om een gezond gebit te behouden. Hij keek zijn ogen uit dat iedereen in de lagere klassen een tandenborstel heeft.

Ik stond glimlachend te luisteren toen mij dit nieuws werd verteld .....
ik denk dat dit filmpje indruk op de kleintjes heeft gemaakt.

Een voorlichtingsprogramma bedenken is eenvoudig.....
De uitvoering is redelijk eenvoudig te regelen.
Maar dan komt het meest lastige stuk: continuïteit.
Gelukkig zijn we nu zo ver dat op de beide scholen de afspraak om dagelijks te poetsen nagekomen wordt. Aan ons is het nu de taak om tandpasta en tandenborstels regelmatig te brengen.

Met dank aan Cyrielle en Anne Ruth voor de sponsoring waardoor we nu twee keer dit project hebben kunnen doen.

Ad en Loekie hebben tijdens hun Nepal-reis ook hun schoolkind Roshani (en haar familie) en een meisje dat in moeilijke omstandigheden leeft, Anjana, ontmoet. Ze waren ontroert en misschien ook wel een beetje aangeslagen.

En wat waren deze kinderen blij met hun cadeautjes!

Deze warme ontmoetingen laten mijn hart helemaal opengaan voor de kids. Ik ga mijn uiterste best doen om Anjana bij ons in huis te nemen. Het zal niet makkelijk zijn om 100 euro per maand voor de komende 5 tot 10 jaar te regelen. Maar ik wil dolgraag dat Anjana ook naar school kan en kind mag zijn.

PS. Vorige week kreeg ik een lift van de vader van Roshani (hij heeft een transportbedrijf). Hij zei: ik kan niet veel terug doen voor wat jullie voor ons doen, maar ik kan je wel een lift geven.

Voor de tweede keer hebben we een ”tandenpoets” project verzorgd. Deze keer voor 115 kinderen. Een geslaagde dag. Nu hopen dat ze tussen de middag op school blijven poetsen.

Deze keer hebben we per leerling 2 tandenborstels uitgedeeld: een voor thuis en een die op school blijft (met hun naam erop).
We blijven het volgen ..…

Han heeft een weekje bij mij in de keuken kunnen kijken tijdens zijn maand vakantie in Nepal. We hebben veel gepraat en meegemaakt. Zijn waarnemingen over mij en Nepali Children verwoordde hij vaak met korte zinnen, zoals:

• Je ziet de problemen en risico’s. Je gaat ze niet uit de weg maar vindt oplossingen.
• Je komt er wel.
• Wat Nepali Children doet, is een structurele verandering voor mensen. Een mooi platform.
• Je zit dieper in de cultuur en samenleving dan ik gedacht had. Een basis voor succes.

• Han, dank je wel voor je vertrouwen en het delen van je gedachten.

Bodharaj en ik zijn twee dagen naar het vakantieadres van Dipen en Dipika gegaan.
Ze logeren bij hun oma. In deze dure huurwoning, wonen oma, moeder en haar drie zussen en broer.
Ook het zusje en een weeskind wonen daar (6 en 7 jaar en gaan niet naar school). Het zijn twee kamers in een groot huis.

Wat we aantroffen was vreselijk. Als ik eraan terugdenk springen de tranen weer in mijn ogen.
Het viel me op dat Dipen en Dipika volledig aan een lot overgelaten werden. Voor mij is het gedrag van Dipen en Dipika nu zo verklaarbaar wanneer ze bij ons zijn. Ik begrijp waarom:
– ze moeite hebben met de regelmaat, rust, regels, en reinheid.

• geen enkele moeite hebben om met elkaar te vechten.
• ze grenzeloos zijn als ze aandacht krijgen.
• ze onverzadigbaar zijn als ze eten krijgen.
• ze veeleisend zijn als we iets leuks gaan doen of wanneer ze een klein cadeautje krijgen. – dat ze niet weten hoe ze moeten studeren.
• waarom ze alleen maar “street language” spreken.
• ze geen fatsoenlijke omgangsvormen hebben.

En op al deze fronten zijn we met ze aan het werk en proberen stapje voor stapje veranderingen aan te brengen. Ik kan me voorstellen dat dit te ingewikkeld en zwaar voor ze is waardoor ze moe zijn en soms ook opstandig.

En Dipen en Dipika op hun vakantieadres? Die zijn blij dat ze weer bij hun familie zijn. Leven zonder enige regelmaat in complete vrijheid.
Leven op een manier zoals ze 12 en 13 jaar hebben geleefd.

PS: Bodharaj en ik waren daar om hun verblijf bij Nepali Children te legaliseren. Helaas was onze trip niet succesvol omdat we geen verklaring van de school bij ons hadden dat ze onderwijs volgen.

Vandaag heeft Nepali Children opnieuw kleding uitgedeeld op een schooltje, Indrani Basic School.

Na een half uur rijden over een bijna onbegaanbare weg in de heuvels rondom Begnas Tal bereikten we Lamashwara Mohoriya.

Nepali Children heeft daar 31 kinderen blij gemaakt met kleding die via Magda Jung naar Nepal is gebracht. Magda, dank je wel voor het vertrouwen dat je ons geeft om de kleding te verspreiden onder degene die dit het hardst nodig hebben.

PS Dit is dezelfde school waar we binnenkort de lunch gaan verzorgen.

Jij maakt het verschil, wij maken de lunch

Eindstand: 1655 euro

We hebben ons streefbedrag ruim gehaald om een jaar een lunch op Indrani Basic School te verzorgen in Lamashwara Mohoriya (Begnas Tal).
Nadat ik vandaag de bankbijschrijvingen zag heb ik in de kamer lopen dansen. Wat ben ik blij. Iedereen super super bedankt. Wat een fantastisch bedrag is er met jullie hulp ingezameld.

Nu ontstaat de vraag: wat doen we na dit jaar?
Ik ga met het bestuur een plan maken hoe we de actie langer dan een jaar kunnen voortzetten.

Voor nu is het zeker: ANBI stichting Nepali Children op een schooltje met 31 leerlingen de lunch verzorgen. Wij gaan dank zij jullie van start om ervoor te zorgen dat deze kinderen geen honger meer hebben.

De actie zetten we voorlopig op eenzelfde wijze voort zodat we niet na een jaar moeten stoppen.

Je kunt helpen door geld te storten op:
NL 22 TRIO 0390 9111 94 tnv Stichting Nepali Children.
Ovv Dashain maaltijd

Gisteren heeft Nepali Children kleding gegeven aan 25 kinderen in de omgeving van Pokhara. Wat een blije gezichtjes! De kleding is ingezameld door mensen uit Polen. De actie is opgezet door bergbeklimmer Marcin Tomaszewski. Samen met White Grain Foundation helpen we om de kleding te geven aan kinderen die dit het meest nodig hebben.

Een prachtige actie die binnenkort vervolg krijgt op de school waar we ook de lunch gaan verzorgen. Deze actie heeft ook een keerzijde:

• de verzendkosten uit Polen waren bijna 2000 euro. Als de bergbeklimmer het geld had gegeven, dan hadden we minimaal 4 x zo veel kleding in Nepal kunnen kopen. Dan hadden we nieuwe kleding kunnen geven (in plaats van tweede hands met gebruikssporen) en ook de lokale economie geholpen.
• het is een prachtig gebaar zo vlak voor Dashain, het grote feest in Nepal waarin alle kinderen graag nieuwe kleding willen. Dit is normaal niet voor hen weggelegd. Daarentegen is het geen structurele hulp. Het geeft me een "Sinterklaas" gevoel. Ze zeggen dank je wel, zijn tijdelijk blij, en daarna is er niets veranderd in hun situatie. Als ik het voor het zeggen heb, geef ik liever hulp die werkelijk hun situatie veranderd.

Wie het nieuws volgt in Nederland weet dat er heel wat speelt rondom de hulp aan kinderen in Nepal, zoals:

• organisaties die kinderen verhandelen of in de sex industrie laten verdwijnen
• fake kindertehuizen
• kindertehuizen waar kinderen verwaarloosd worden.

De overheid in Nepal neemt dit heel serieus en probeert deze problemen uit te bannen. Daarom is de regelgeving de afgelopen jaren rondom de hulp aan kinderen flink aangescherpt. Daardoor was de hulp die ik aan Ranju, Dipen en Dipika bood vanaf begin juli illegaal. Het is niet mogelijk om kinderen (tijdelijk) op te vangen of te helpen, zonder dat je een geregistreerd kindertehuis of hostel hebt.

Zolang de kinderen geen problemen geven en niemand klaagt, kun je ze helpen. Maar zodra er een incident is of wanneer ze medische hulp nodig hebben, is er een heel groot probleem. Ik liep de afgelopen maanden het risico om opgepakt te worden om voor lange tijd in de gevangenis te verdwijnen.

Gisteren kwam er een einde aan deze spannende tijd doordat de oprichter van Peace Child Home een oplossing biedt. Ik mag de drie kinderen registreren in zijn kindertehuis totdat ik mijn eigen registratie op orde heb. Dit kan nog wel enige tijd duren.

Ik vertrouwde de donkerbruine ogen en een conflictvermijdende manier van communicatie.

Ik vertrouwde dat we dezelfde dromen hadden en dat we intens zouden samenwerken om deze te realiseren.

Maar ik maakte een grote fout…...

Ik interpreteerde gedrag en communicatie aan de hand van mijn referentiekader; een opvoeding door ouders die geboren zijn in de oorlog, 50 jaar levend in een samenleving die geleid wordt door christelijke waarden, calvinisme en trouw is aan Martin Luther King.

Helaas kom ik er op een heel harde manier achter dat de verschillen tussen Ram en mij onoverbrugbaar zijn.

Daardoor heb ik mijn droom opgegeven om samen met Ram en zijn ouders in Madanpur te wonen.

Daardoor heb ik mijn droom opgegeven om de ouders van Ram een makkelijker leven te geven.

Daardoor heb ik Kathmandu moeten verlaten.

Ik heb veel energie gegeven en over mijn grenzen laten lopen waardoor ik erg ziek werd en me gevestigd heb in Pokhara. Een gevolg daarvan is dat Ram en ik elkaar minder zagen en veel minder overlegden dan voorheen. Kleine zakelijke geschillen worden niet meer in de kiem gesmoord, waardoor ze uiteindelijk grote bergen zijn geworden die we niet meer kunnen beklimmen.

Na veel overleg de afgelopen zomer in Nederland heeft Ram aangegeven geen werkzaamheden meer voor de stichting uit te voeren. Een droevig besluit, dat grote wonden achterlaat bij hem, bij mij en bij (betrokkenen van) de stichting.

Een ding weet ik zeker: ik blijf mijn droom volgen om kinderen te helpen. Op dit moment is alleen de vraag op welke manier. Er zijn tal van onduidelijkheden en er zijn nog geen definitieve keuzes gemaakt. Op de meeste vragen kan ik nu nog geen antwoord geven. We proberen de schade zoveel mogelijk te beperken.

Nu is het eerst tijd om rust te vinden. Vanuit deze rust, kan het bestuur weer stappen maken.

Ik heb er vertrouwen in dat de lessen van de afgelopen 5 jaar bijdragen aan een stevig fundament van Nepali Children. Alle geleerde lessen kunnen we nu meteen toepassen in de nieuw activiteiten / uitbreiding van de oude activiteiten op een andere locatie.

De wegen tussen Nepali Children en IgoNepal zijn sinds mijn Nederland bezoek in juni officieel gescheiden. Gelukkig gaan mijn activiteiten om mensen te laten genieten van Nepal gewoon door. Ik blijf vakanties aanbieden en je kunt vrijwilligerswerk komen doen. Op beide manieren sponsor je Nepali Children.

Ons team is versterkt met Bodharaj (gids en managing director of Suikhet/Pokhara), Shiva (gids) en Sarada (managing director Shishuwa/Pokhara), Saroj (managing director Nepal promote treks and expedition), en tal van mensen die ons steunen met adviezen.

In mijn vorige post gaf ik aan dat ouders zelf kunnen bepalen hoe het geld wordt besteed. Dit betekent niet dat Nepali Children het geld aan hen geeft. Maar hoe werkt het dan wel?

In Pokhara geven de ouders een bonnetje aan Sarada of Bodharah als ze iets gekocht hebben. Op school moeten de ouders maandelijks schoolgeld en andere schoolkosten betalen. Voordat de examenresultaten worden gepubliceerd (3 x per jaar) moeten alle gelden van dat trimester voldaan zijn. De school geeft een overzicht van de nog openstaande bedragen waarna de betalingen worden gedaan.

In Madanpur werkt het tot nu toe anders.
De kinderen komen bij Ram, in Nepali Children guest house, om hun schoolspullen op te halen en Ram krijgt een telefoontje als er weer schoolgeld betaald moet worden.

De vader van Swoastika werkt in het buitenland en stuurt zelden geld naar zijn gezin. De drie kinderen, twee dochters en 1 zoon en de moeder van Swoastika wonen bij oma. De kinderen zitten in klas 6, 5 en UKG (tweede klas kleuterschool).
Het verblijf oogt erg traditioneel en sober.
Gelukkig hebben ze nooit honger omdat ze genoeg te eten hebben met de groente uit de moestuin. Moeder overweegt om de kinderen naar een overheidsschool te sturen omdat er te weinig geld in het huishouden is, dus al helemaal niet om schoolkosten te betalen.

Swoastika begint dan altijd te huilen omdat ze grote dromen heeft voor de toekomst. Iedereen, ook de kinderen weten dat de kwaliteit van een overheidsschool veel slechter is. En Swoastika weet dat ze haar dromen dan erg moeilijk kan realiseren.

Het gezin is in problemen omdat veel geld verloren gaat aan het drinken van alcohol. Doordat drank belangrijker is dan het zorgen voor het gezin, verkeert het gezin in grote problemen. De moeder van Pradip werkt in de keuken van een school en heeft daardoor een eigen klein inkomen waardoor ze de eindjes aan elkaar kunnen knopen.
Pradip zit in klas 8 en hoort bij de beste drie van de klas.

Anne heeft een donatie gedaan aan Nepali Children om een dental clinic te organiseren. Gisteren hebben we dit verzorgd.

Het is een bewustzijnsprogramma geworden: Waarom poetsen? Wat gebeurt er als je niet poetst? Hoe poetsen?
Vanaf de kleuterklas tot klas 2 hebben alle kinderen deelgenomen. Aan het einde van het programma kregen ze een tandenborstel en tandpasta. Vanaf vandaag wordt er na de lunch op school tanden gepoetst.

De ouders waren ook uitgenodigd. Voor hen en de leerkrachten was er een speciaal instructie programma.

Iedereen was enthousiast. Geen enkel negatief commentaar. Wordt vervolgd ....

Simon was samen met Ram in Madanpur.. Daar liep hij de peuter Saurab tegen het lijf. Hij besloot hem vanaf nu financieel bij te staan voor zijn school carrière. Helaas heb ik geen achtergrond informatie over dit jongetje of wat de beweegredenen zijn van Simon zijn om Saurab te helpen.

De foto die mij gestuurd is, is in elk geval erg aandoenlijk. Ik zou ook op slag verliefd worden.

Ranju heeft samen met Dipen en Dipika het prima naar haar zin in Madanpur. De eerste geluiden uit Nepali Children guest house zijn positief.

Ondertussen zijn de praktische zaken geregeld zoals de inschrijving op school, het schooluniform en boeken en vrije tijdskleding.

Ram heeft ook een "Routine" gemaakt. Dit is een globale dagindeling waar iedereen zich aan moet houden. Dit is gebruikelijk in veel gezinnen en kindertehuizen in Nepal.

Met drie kinderen lijkt het misschien overbodig, maar als voor iedereen, dus voor kinderen en medewerkers alles vanaf het begin af aan duidelijk is, zijn er later geen bijsturingen meer nodig. Veranderingen geeft altijd discussie en misschien onnodig spanningen.

21 mei tot 28 juni ben ik in Nederland om Nepali Children te promoten en om geld in te zamelen voor de continuïteit van Nepali Children guest house.

Ik zou het enorm leuk vinden om vrienden, familie en belangstellenden voor Nepali Children te ontmoeten. Ergens in mijn drukke schema, is er vast een moment waar ik je kan ontmoeten.
Misschien wel op een van de volgende locaties:
23 mei 's Middags in Hardenberg of Nieuwleusen
24 - 26 mei Fest Event Hardenberg
28, 29 mei Maastricht
30 mei Bartolemeus markt Meersen
1,2 juni Maastricht
8 juni Apeldoorn
9, 10 juni De pure Pinksterfair Vaassen
11 juni Vriendendag Almelo
12 juni Amsterdam
13 juni charitiy dinner Purmerend (deelname alleen mogelijk in overleg met de organisatie)
18 juni charity dinner Groningen (deelname alleen mogelijk in overleg met de organisatie)
19 juni charity dinner Emmen (deelname alleen mogelijk in overleg met de organisatie)
20 juni Aalten
21-23 juni Farm en Country fair Aalten

Vandaag hebben Ranju haar moeder en ik een lange reis gemaakt van Pokhara naar Nepali Children guest house. Morgen neemt Ranju de beslissing of ze hier wil wonen. Ze is onder de indruk van alles dat op haar afkomt. Ze vindt het "ekdam ramro". Maar wat haar niet bevalt, is dat ze de huisregels moet volgen. Dat was wel even een domper op de feestvreugde.

Haar moeder is op 17 jarige leeftijd getrouwd en heeft toen school verlaten. Helaas strandde het huwelijk en bleef ze met twee kinderen achteren. Ze werkt en heeft een schamel loon (70 euro per maand). Daarvan wordt 40 % besteed aan schoolgeld. Er blijft daardoor weinig geld over voor de huur en eten.

Het grootste probleem nu is dat Ranju pubert. Wanneer moeder werkt (6 dagen per week), zorgt oma voor de twee kinderen. Voor een oudere vrouw is dat niet altijd even makkelijk.

Ad en ik hebben lief en leed gedeeld terwijl hij in Nepal was. Een bijzondere tijd. Vanuit het wederzijdse vertrouwen en de innige band die is ontstaan, ons verlangen om te genieten van de Himalaya en iets voor anderen te betekenen, wordt Ad nu de trotse ouder van Roshani.

In het gezin van Roshani zijn er geen vaste inkomsten. Vader heeft een klein transportbedrijfje. Als mensen zware dingen moeten vervoeren of willen verhuizen, wordt zijn hulp ingeroepen.

De ouders van Roshani hebben er alles voor over om hun kinderen naar school te laten gaan. De manier zoals ze daarover praatten tijdens mijn bezoek raakte me diep. Ze zijn bereid al hun bezittingen te verkopen om de kinderen (ook haar broertje) naar school te laten gaan omdat ze bij de toppers van de klas horen.

Ik ben dan ook erg blij dat Nepali Children via Ad hen een steuntje in de rug kan geven.

Greetje en Henk zijn na hun reis in Nepal zo geraakt door de liefde in Nepal dat ze besloten hebben om een meisje te gaan sponsoren.

We hebben Garima benaderd. Het is een meisje van 10 jaar. Zij is derde qua schoolprestaties in haar klas, klas 5. Ze is serieus, werkt hard, en steekt thuis flink de handen uit de mouwen.

Samen met haar moeder woont ze in een piepklein huurhuis zonder elektriciteit. Er is geen water. De muren zijn voor leem.

De moeder van Garima werkt middels seizoensarbeid op het platteland. Dit houdt in dat ze in de winter geen inkomen heeft. De dagen dat ze werkt verdient ze 400 npr per dag. Dit is te weinig om geld te sparen voor de wintermaanden.

Omdat er geen elektriciteit is, kunnen de kinderen ‘s avonds niet studeren omdat het vanaf 17.30 uur al donker is.

Door de woonomstandigheden maar ook doordat de kinderen de stress van het dagelijkse leven ervaren, heeft dit invloed op hun welzijn. Ze ervaren dagelijks de moeilijke omstandigheden en hun leerprestaties gaan daardoor achteruit.

Yippie, ik ben weer een paar dagen in Madanpur, Nepali Children Guest House.
Deze week heb ik twee kinderen, Dipen en Dipika, meegenomen. Na een moeizaam proces, zijn eindelijk alle papieren geregeld om bij ons te verblijven.
Na de eerste moeilijke dagen, lopen ze nu weer vrolijk rond. Ik wens ze heel veel fijne jaren bij ons. De eerste schooldag zit er op. De eerste vriendjes zijn gemaakt. Op naar nog vele schooldagen.

Het is alweer 4 maanden geleden dat we een kledingactie in Madanpur hebben gehad voor alle sponsorkinderen. De actie was zo succesvol dat we geld over hadden dat we wilden besteden aan 20 nieuwe sponsor kinderen.
Het heeft een tijdje geduurd voordat we dit konden regelen, maar nu in Pokhara hebben we deze groep.

De Dashain actie is uitgemond in een Valentine gift. De kinderen zijn er niet minder blij mee.

Aan het einde van de Everest Basecamp trekking vertellen en Ellen en Rimmer dat ze een kindje via onze stichting willen sponsoren. Zij realiseren zich hoe goed dat ze het hebben als tweeverdieners en willen een deel van het geld besteden om kinderen verder te helpen.

Wanneer we elkaar weer ontmoeten in een homestay in Pokhara breng ik ze in contact met Ashika Sapkota. Zij is de beste van klas 5.

Haar ouders zijn zwak begaafd waardoor het moeilijk is om werk te vinden dat voldoende betaald om het gezin te onderhouden. Ze doen hun uiterste best en krijgen ook hulp van grootouders.