Onze kinderen in het hostel hebben het geluk dat ze online klassen kunnen volgen omdat we internet hebben en voldoende mobieltjes.

Gisteren werden we voor het eerst geconfronteerd met de nadelen van deze technologie. Stiekem heeft de oudste een mobiel naar de slaapkamer meegemomen en een Facebook account aangemaakt met mijn mailadres. Een groot deel van de nacht is hij actief geweest op Facebook en heeft ook ‘free fighter’ gespeeld. Ik begrijp het wel, maar tegelijkertijd kunnen we het niet toestaan.

Het is een dilemma tussen zelfverantwoordelijkheid leren en controleren. Een dillema tussen vrijheid geven en begrenzen. Het wordt tijd dat de scholen weer open gaan en de gewone routines opgepakt kunnen worden. Het vraagt erg veel van ons allemaal om ze hele dagen te begeleiden. De laatste berichten zijn dat de scholen over 7 weken weer open gaan. Maar in zo’n lange periode kan er heel veel gebeuren.

Het Nepalese schoolsysteem

In Nederland is het hele schoolsysteem gebaseerd op leerprestaties. Bij onvoldoende resultaten blijven leerlingen zitten of moeten zij zelfs van school veranderen. Vanuit de invalshoek van motivatie is daar veel voor te zeggen: als een leerling met zwakke resultaten toch naar de volgende klas gaat, zal hij het daar zwaar hebben. Aangeboden lesstof bouwt voort op de lesstof van de vorige klas. Als hierin grote hiaten zitten dan wordt het lastig om voldoendes te scoren. Het Nepalese onderwijs systeem werkt dit anders: een leerling gaat altijd over naar de volgende klas. Het is niet goed voor hem/ haar als hij niet bij leeftijdsgenoten in de klas zit. Op een dag zal hij/zij gemotiveerd zijn om het huiswerk te maken en dan worden de zwakten vanzelf opgeheven. Ik heb me uiteindelijk bij de keuze van school neergelegd.

Dit betekent dat ondanks de zwakke leerresultaten Samel van klas 2 naar klas 4 gaat, Keshav die ik het liefst klas 2 had laten overdoen gaat ook naar klas 4. Habir gaf aan dat de stap van klas 4 naar klas 6 te groot voor hem is. Daarom gaat hij met zijn twee zussen naar klas 5. Aasha mag ondanks dat ze geen kennis heeft van de Engelse taal en alle boeken in het Engels zijn, toch ook naar klas 4. De kleintjes gaan beiden naar de eerste kleuterklas en Samikshya volgens verwachting naar klas 2.

Na intensieve gesprekken over de schoolresultaten, hen inzichten laten ontdekken waardoor schoolresultaten niet goed zijn, is het tijd om hun talenten te belonen.

Mijn overtuiging is dat wanneer je kwaliteiten stimuleert, de zwakheden minder zullen worden. Daarom hebben we een speciaal programma gehad om dit te benadrukken:

Robina (3) zingen

Samikshya (7) dansen

Habir (13) fysiek zwaar werk

Samel (11) helpen van anderen

Alisha (10) haar innemendheid, glimlach

Aasha (9) drive om het vechten af te leren

Anu (11) gedisciplineerd en rustig

Keshav (10) schoonmaken

Yastar (4) heerlijke knuffels

Met dank aan onze vrijwilligers Ngima en Laurence die de oorkondes gemaakt hebben. Iedereen was blij met het armbandje dat ze als cadeautje kregen.

Ik heb al verschillende keren een berichtje geschreven wat Lockdown met Nepali doet. Daarom hadden we een jaar geleden ook onze noodhulp actie.

Op dit moment is het niet alleen de lockdown maar ook COVID-19 treft iedereen hard. Het aantal besmettingen is 2x zo hoog, het dodental is 20x zo hoog per dag in vergelijking met mei 2020. Na maanden nauwelijks Corona gehad te hebben komt het hard aan. De ziekenhuizen kunnen geen zorg meer leveren, er is geen zuurstof meer. Mensen zijn bang, heel bang, en volgen daarom allemaal heel strikt de regels. Er wordt ook streng op gecontroleerd en beboet. Laten we hopen dat het niet opnieuw een half jaar of langer duurt.

Vanuit een groot idealisme begon ik met het hostel. Aspecten die ik niet leuk vind aan een hostel wilde ik anders doen. Maar soms word ik ingehaald door de dagelijkse realiteit en moet ik mijn idealen bijstellen.

Zo vind ik het belangrijk dat kinderen contact blijven houden met hun ouders. Daardoor belden we in het begin elke week met hen. Maar als ze de telefoon niet beantwoordden hadden we de rest van de dag verdrietige kinderen. Daarom hebben we dit veranderd. De ouders kunnen ons nu bellen op zaterdag. We hadden ook de regel dat ouders elke zaterdag hun kinderen konden opzoeken. Helaas gaf dit dikke tranen bij de kinderen waarvan de ouders nooit komen. Daarom hebben we deze regel aangepast en de ouders kunnen alleen nog de laatste zaterdag van de maand komen. Mijn grootste ideaal is dat kinderen een deel uitmaken van de samenleving, opgroeien net als andere kinderen. Daarom was ik een voorstander van een locatie zonder hek.

De realiteit is anders: de omgeving kijkt met een vergrootglas naar het gedrag van onze kinderen en de begeleiders, waardoor we meer privacy nodig hebben. Afgelopen week hebben we daarom een muur gebouwd. Een andere reden om te omheinen is veiligheid. Nepali Children hostel ligt aan een drukke weg. We moeten voorkomen dat kinderen zo maar de straat op rennen. Tja de realiteit is soms weerbarstig.

Laat je moederhart spreken ...

Moeders in Nepal die door hun man in de steek gelaten zijn, kunnen veelal niet terugvallen op hun eigen familie en moeten de familie van hun voormalige echtgenoot verlaten. Dit geldt ook voor weduwes of vrouwen die ervoor kiezen om mishandeling niet langer te laten gebeuren. Maar hoe moet je verder als je sociale vangnet wegvalt en er geen hulp vanuit de overheid is? Alleenstaande moeders kunnen nauwelijks werk vinden en als ze werk vinden is het vaak zwaar werk in een slecht betaalde baan. De moeders maken lange dagen om toch nog een klein inkomen te genereren. Het gevolg is dat hun kinderen aan hun lot worden overgelaten en op straat terecht komen. Gevolg: een vaak afwezige moeder die de kost verdient, zwervende kinderen, een leefruimte onder een golfplaat, karig voedsel en nauwelijks kleding.

Als de situatie lang aanhoudt, is het leed niet meer te overzien. Er worden beslissingen genomen die niet goed zijn voor de toekomst van haar kind: hij/zij wordt van school gehaald om mee te helpen om geld te verdienen (kinderarbeid), wordt naar een kindertehuis gebracht, belandt in de prostitutie of wordt verhandeld. Wanneer een kind om deze redenen in Nepali Children Hostel komt wonen, heeft hij/zij nog een beetje geluk: ze worden liefdevol opgevangen en krijgen alles dat ze nodig hebben om een goede toekomst op te bouwen, gezond te zijn en te blijven.

Wil jij meehelpen, zodat Nepali Children deze kinderen een toekomst kan geven?

De gemeente heeft ons benaderd om Yastar (4) en Aasha (12) op te vangen.

Vader en moeder zijn beiden alcoholist en daar gaat al hun geld aan op. Deze meiden hebben ook nog een oudere gehandicapte zus en een andere zus is verdronken. Het leven van Yastar en Aasha, kun je je niet voorstellen: vaak slapen ze op straat, geen aandacht van hun ouders, in dronkenschap worden ze veel geslagen en meestal is er geen geld om eten te kopen. Uit de medische test blijkt dat hun bloedwaarden zorgelijk zijn. Vandaag werden ze gebracht door hun (dronken) ouders. Hun levenloze blik verandert hopelijk snel. Al hun kleding (een plastic tas vol) heb ik direct in de wasmachine gestopt. De geur van alcohol, urine en van een huis dat nooit geventileerd wordt, laten we snel achter ons. Overigens kunnen we hen helpen door de sponsoring van OOM verzekeringen. OOM, namens Yastar en Aasha, heel heel hartelijk bedankt.

18 januari 2021 was de datum waarop we, Bodharaj en ik, Anu het nieuws brachten dat ze bij ons kan komen wonen. Voor haar een start van een ander leven. Toen we terugliepen kwam buurvrouw Laxmi naar ons toegelopen. “Waarom helpen jullie Anu en niet de twee kinderen die een straat verderop wonen?”, vroeg ze.

We liepen met haar mee en ze vertelde het volgende. Deze straat is gebouwd voor kansarme mensen uit Hemja door een stichting. De kleine, sobere woningen zijn aan deze mensen gegeven zodat ze een dak boven hun hoofd hebben. Een paar maanden geleden is hier een vader met zijn twee kinderen ingetrokken bij zijn ouders. Voorheen woonde en werkten vader en moeder in India. Nadat moeder overleed, is vader teruggekeerd naar zijn ouderlijk huis zodat zijn moeder voor de kinderen kunnen zorgen. Helaas verliep het plan anders dan gepland. Vlak nadat vader met Rabina (3) en Keshav (10) bij zijn ouders introk, overleed zijn moeder (oma van de kinderen). Opa, kan niet koken en weet ook niet goed hoe hij voor de kinderen moet zorgen. De kinderen zwerven op straat als ze niet op school zijn. Zij, buurvrouw Laxmi, en een oom die in dezelfde straat woont, proberen dit gezin te helpen waar mogelijk. Vader heeft werk gevonden bij een cement fabriek. Dat betekent dat hij vaak op pad is om handmatig cement te maken tijdens de bouw van huizen. Hij is lange dagen van huis. Het gevolg is dat het hele gezin ontwricht is, geen regelmaat heeft en de kinderen ook niet geregeld te eten te krijgen.

We ontmoeten de twee kinderen. Een verlegen meisje Rabina die het liefst bij Laxmi op schoot kruipt. En dan de lachende Keshav met hele ondeugende ogen. Nadat hij ons gezien heeft, neemt hij snel de benen. Voor ons is het duidelijk. Deze kinderen hebben hulp nodig. We beginnen het proces om hen bij ons te laten wonen. We ontmoeten opa en vader en het papierwerk wordt in orde gemaakt. Nu, twee maanden later is het zo ver dat Robina en Keshav bij ons komen wonen. Vooral voor Keshav zal het wennen zijn dat hij al zijn vrijheden op moet geven, niet meer mag zwerven, kattenkwaad wordt bestraft en dat een heel gestructureerd leven zal gaan leiden. Rabina is klein en dapper. Ze zal veel zorg en aandacht vragen. Maar met de liefde van Shanti, onze nanny, komt dat vast goed

Helaas hebben we gisteren besloten om Manjil per direct uit het hostel te plaatsen. Ondanks gedragsverbeteringen op vele fronten bracht hij gisteren opnieuw Samel in groot gevaar.

Op school was hij ook niet te handhaven. In twee maanden tijd is hij al twee keer van school gestuurd. In deze regio kan hij daardoor niet meer naar school. We hebben zijn om dringend verzocht om een school te zoeken voor kinderen die zwakbegaafd zijn of een geestelijke beperking hebben. Dit 8 jarige jongetje heeft moeite met kleuterklas niveau onderwijs en grote gedragsproblemen. Hierop is Nepali Children niet ingericht en zijn we genoodzaakt om hem terug naar huis te brengen.

Het is gebruikelijk in Nepal dat giften worden gegeven in het bijzijn van veel mensen.

Vandaag was het moment dat Nepali Children in alliantie met Jana Hitaushi officieel de cheque van €750 aan Shree Ambika Secondary School overhandigde in het bijzijn van veel docenten.

Nepali Children is een alliantie aangegaan met Jana Hitaishi. Jana Hitaishi zorgt voor de praktische uitvoering van de projecten van Nepali Children.

Vanaf vandaag sponsort zij het lunchprogramma op Ambika school in Hemja met € 750 voor 225 kinderen. De sponsoring is mogelijk gemaakt door Greetje Heikens. Zij heeft in juli 2019 een charity dinner georganiseerd. De opbrengst is gedeeltelijk in 2019 besteed en nu voor het lunchfonds op deze overheidsschool. Het heeft lang geduurd voordat we begonnen doordat Corona op ons pad kwam. Mede door onze bijdrage is er een kwaliteitsslag gemaakt door elke dinsdag een lunch met groente te verzorgen. Vandaag kikkererwten met aardappelen en gepofte rijst. https://www.ahealthylife.nl/de-voedingswaarde-van.../ Wat is een lunchfonds? De school heeft in een aantal jaren geld ingezameld om kinderen tot klas 5 een lunch te geven. Daardoor hebben deze kinderen minder honger. Al het geld staat op een bankrekening en alleen de rente wordt besteed. Doordat het basis kapitaal in takt blijft, kan dit programma heel lang plaatsvinden. Echter het fonds is niet groot genoeg meer doordat het aantal kinderen is toegenomen en de rente is gedaald van 12 naar 7 procent.

Sinds een paar dagen hebben we een nieuwe nanny. De kinderen zijn reuze blij met haar omdat ze heerlijk kookt.

Natuurlijk is het voor iedereen nog wennen, maar we hebben een erg goede eerste indruk van haar. Shanti is samen met haar 8 jarige dochter bij ons gekomen. Sinds de geboorte van haar dochter, is haar man uit haar leven verdwenen. Hij is opnieuw getrouwd. Zij heeft alle jaren alleen voor haar dochter gezorgd. Om dit mogelijk te maken heeft ze ook drie jaar als nanny in Koeweit gewerkt. Met het verdiende geld kon ze Samikshya op een publieke school laten studeren.

Vandaag hebben Bodharaj en ik New Leknath Public Academy bezocht; de school waar we de meeste sponsorkinderen hebben.

Over drie maanden is het schooljaar alweer afgelopen, en tot nu toe hadden we nog geen schoolgeld betaald. Met het schoolhoofd hebben we afgesproken dat na onze betaling de school het resterende geld betaald. Oftewel: voor alle kinderen geld dat de ouders dit jaar geen schoolgeld betalen. Een prachtig gebaar van deze school omdat drie kinderen in de laatste klas zitten. Dit is een erg duur schooljaar (3 x zo duur als de andere bovenbouw klassen). De consequentie is dat Nepali Children ruim 3 lakh npr heeft betaald en dat de school een extra sponsoring geeft van 1,5 lakh. We zijn hier reuze blij mee.

Om persoonlijke redenen heeft Ganga haar werk in het hostel neergelegd.

We betreuren het zeer omdat ze altijd liefdevol voor de kinderen heeft gezorgd. Ze had altijd veel plezier in haar werk, en voor haar was het voor het eerst in haar leven dat er voor haar gezorgd werd, dat ze geen zorgen had, fysiek geen zwaar werk, en gerespecteerd werk. Helaas kon ze niet omgaan met de stress.

Wat zijn haar persoonlijke omstandigheden? Ganga heeft jaren geleden goedkoop land gekocht, dat niet officieel geregistreerd is bij het kadaster. De afgelopen maanden heeft ze hierop een huis gebouwd. Momenteel accepteeert de overheid dit niet meer, en moet ze de grond officieel op haar naam zetten. Dit betekent nogal wat papierwerk en bovendien extra geld aan de gemeente betalen zodat je de werkelijke grondwaarde betaalt. Een onbegrijpelijke keuze voor ons, omdat ze nu een onzekere toekomst tegemoet gaat: geen werk, dus geen inkopen, in deze economisch zware tijd weinig tot geen hulp van vrienden. Daarom hebben we een een maand eten voor haar gekocht als afscheid.

Vandaag ben ik in Bhaktapur om kennis te maken met Alisha. Ze lijkt een lief meisje van bijna 11 jaar. Helaas zit het haar niet mee. Ze is weggelopen bij haar (familie) opvang adres nadat vader is overleden en moeder hertrouwd.

Wij zijn met haar in contact gekomen via Stichting Nepal. Zij draagt zorg voor de financiële kant en wij voor de dagelijkse zorg. Een prachtige vorm van samenwerking waar ik reuze blij mee ben.

Ik weet al heel lang dat er kwaliteitsverschillen zijn tussen de overheidsscholen en privé scholen in Nepal. Ik weet ook dat de overheidsscholen er momenteel van alles aan doen om een inhaalslag te maken. Ik weet ook dat er grote verschillen zijn per overheidsschool. Toch kom ik vandaag gedesillusioneerd terug van de lessen die ik geef in het hostel.

Wat gebeurde er? Anu was de beste van de klas, klas 6 op een overheidsschool (Nederland: groep 8 ). Ik had al ondervonden dat ze nog geen woord Engels spreekt. Dit is een van de 5 hoofdvakken in Nepal. Vandaag gaf ik wiskunde (rekenen). Haar reken niveau is vergelijkbaar met klas 1 of 2. Wiskunde is ook een van de hoofdvakken. Vanaf vandaag gaan we beginnen met de tafels 1 en 2. Die worden al onderwezen in het kleuteronderwijs (Nederland: groep 2). O, o, wat een grote verschillen in Nepal. Wat confronterend. En wat heeft Anu een geluk dat ze bij ons is komen wonen.

Kijk hier het prachtige filmpje van Ranju:

Bij ondervoeding heeft iemand een tekort aan energie of voedingsstoffen. Dat leidt vervolgens tot een lager gewicht en slechter functioneren van het lichaam. Dit komt vooral door de afname van de spiermassa en een tekort aan eiwitten, essentiële vetzuren, vitamines en mineralen. Voordat ik een hostel opende had ik dit nog nooit van dichtbij meegemaakt.

Eerst hadden we Dipen en Dipika met dit probleem. Het maakte hen sloom en ook hun motoriek was niet al te goed. (Overigens denk ik dat dit niet alleen aan voeding toe te schrijven valt). Bij aanbod van eten leek Dipen onverzadigbaar. Een half uur na het eten van 300 gram rijst, groenten en linzen vroeg hij opnieuw om een bord eten. Hij at 2 tot 3 keer zo veel als een volwassene. Hij at zo veel dat we ook dachten dat hij wormen of andere medische problemen had. Na drie maanden realiseerde hij zich dat er altijd eten is, en zijn eetgewoonte veranderde.

Sinds kort is Manjil bij ons. Hij heeft zo’n kleine maag dat hij bijna niets eet. Vandaag heeft hij voor het eerst een kwart van een normale hoeveelheid gegeten. Daarnaast krijgt hij een boost aan mineralen en vitamen. (Ook bij Manjil kunnen andere problemen een rol spelen zoals een erg slecht gebit). Twee uitersten van eenzelfde probleem.

Vandaag is Anu bij ons gekomen. Anu is 12 jaar, een goede leerling op de overheidsschool in klas 6. Ze geeft aan ze alle kennis is vergeten doordat ze 11 maanden niet naar school is gegaan door de lockdown. Morgen gaan we kijken naar welke klas ze gaat. Sowieso is het niveau van de overheidsscholen lager dan van de particuliere scholen.

Anu komt bij ons omdat het gezin al jaren in een financiële crises verkeert door stomme pech. Sinds een paar maanden is vader alleenstaand en daardoor heeft hij de zorg voor de kinderen, doet hij het huishouden, kookt en moet hij ook nog geld verdienen. Door alle andere taken, schiet dat laatste er bij in. De problemen stapelen zich daardoor op. Samen met de gemeente wordt er naar passende oplossingen gezocht. Een onderdeel daarvan is de uithuis plaatsing van Anu.

Uit het medisch rapport van Anu blijkt dat haar bloedwaarden niet goed zijn. Tijdens het korte gesprekje met haar vader bleek al snel wat er aan de hand is: Anu eet dagelijks voornamelijk instant noodles. Dus geen rijst, linzen, groenten of fruit. De noodles worden zowel als soep als in droge vorm gegeten. Ik heb niet doorgevraagd wat hiervan de reden is, maar enkele opties liggen voor de hand. Als vader afwezig is, eten de kinderen wat ze lekker vinden en makkelijk klaar te maken is. De tweede reden heeft te maken met een diepgewortelde gewoonte in veel gezinnen: ouders zeggen zelden Nee, kunnen er niet tegen als hun kind huilt, jammert of klaagt en geven hem/haar dan zijn/haar zin. Als een kind dus liever iets anders eet dan een gezonde maaltijd wordt dat toegestaan om dreinende kinderen te voorkomen. Veel ouders nemen het leven, en dus ook de opvoeding, luchtiger dan Nederlanders. Ze tillen niet zo zwaar aan regels, regelmaat en denken minder na over mogelijke consequenties op lange termijn.

De eerste stappen zijn gezet om Manjil bij ons te laten wonen. Manjil woont nu bij de broer van zijn opa en een van opa’s zonen. Zijn vader die alcoholist is, werkt daar ook. Moeder is psychiatrisch patient en kijkt niet naar haar zoon om. Manjil is nu 8 jaar. Al jaren is zijn familie op zoek om hem uit huis te plaatsen. Omdat ook het gemeentebestuur hierbij betrokken was, was het papierwerk snel geregeld. Deze 8 jarige jongen is opgegroeid in een liefdeloze omgeving. Hij gaat niet naar school en niemand begeleidt hem. Daardoor vertoont hij gedrag dat meer bij een kleuter past. Hij huilt bijvoorbeeld meteen als hij zijn zin niet krijgt. Omdat hij vervolgens niet meer stopt met huilen, krijgt hij altijd zijn zin. Hij doet waar hij zin in heeft, is onvriendelijk naar andere kinderen, vertoont snel agressie en is altijd aktief. Opvallend is dat hij doof lijkt als hij zich ergens op concentreert. Hij is dan echt onbereikbaar. We hopen dat dit allemaal met elkaar samenhangt. Helaas kan ik niet uitsluiten dat er andere oorzaken zijn zoals bijvoorbeeld het medicijn gebruik tegen epilepsie. Met al onze observaties is Manjil zeker een jongetje dat geholpen moet worden. Wij gaan het proberen maar we hebben ook onze twijfels. Daarom hebben we aangegeven naar de familie dat we hem weer terugbrengen als we geen verbeteringen zien.

We hebben ook de medische controle laten doen. Dat doen we met alle kinderen voordat ze bij ons kunnen komen. De conclusie is dat hij erg klein is voor zijn leeftijd, erg licht en het gebit kon niet gecheckt worden omdat hij 8 jaar niet gepoetst heeft. Zorgwekkender is dat de bloedwaarden niet goed zijn door ondervoeding. Daarnaast constateerde de arts gedragsproblemen veroorzaakt door emotionele verwaarlozing. We hebben een lange weg te gaan maar het gaat ons vast lukken om hem op het rechte pad te krijgen.

Gisteren was Dipika boos omdat we druk uitoefenden om te studeren. Ze hadden vrij van school om examens, die vandaag starten, voor te bereiden. Onze kinderen zagen dit als een vakantiedag en wilden de examens niet serieus voorbereiden. Uit boosheid belde Dipika haar vader die aangaf meteen te komen. Vanochtend om 7 uur arriveerde hij en nam Dipika en Dipen mee naar Kathmandu. Ondanks dat Dipen smeekte om te mogen blijven, hield vader voet bij stuk. Hij wilde beide kinderen weer onder zijn hoede nemen. Wij kunnen daar niets tegenin brengen. We hebben hem verzocht om de kinderen liefdevol te begeleiden, goed te eten te geven, en de mogelijkheid te geven om naar school te gaan. In de laatste uren merkten we hoe Dipen gegroeid is en goed nadenkt. Hij overziet de consequenties van de terugkeer naar zijn ouders. Hij heeft telefoonnummers van ons verzameld, allemaal een cadeautje gegeven, gevraagd of we zijn sponsoren willen inlichten. Hij geeft aan dat hij zijn vader moet gehoorzamen vanwege zijn leeftijd. Hij zegt nu dat hij terugkomt als hij 15 is, want dan kan hij zelf beslissen. Hij heeft veel gehuild en legt zich neer bij de beslissing. Voor de nieuwkomers in de groep, achtergrond informatie waarom we 2 jaar geleden Dipen en Dipika hebben opgevangen. Vader en moeder rookten en dronken veel. Als ze werk hadden ging het geld daaraan op. Daardoor konden ze vaak de huur niet betalen, leefden de kinderen op straat, kregen de kinderen vaak geen eten, en gingen ze niet naar school. Door alle spanningen die dit met zich meebracht, was er dagelijks veel huiselijk geweld en zijn de ouders uiteindelijk gescheiden. Vader heeft in de gevangenis gezeten wegens openlijke geweldpleging en heeft het afgelopen jaar in een afkickcentrum gezeten. Sinds een maand is hij daaruit ontslagen en wonen beide ouders weer samen.