Ik heb al verschillende keren een berichtje geschreven wat Lockdown met Nepali doet. Daarom hadden we een jaar geleden ook onze noodhulp actie.

Op dit moment is het niet alleen de lockdown maar ook COVID-19 treft iedereen hard. Het aantal besmettingen is 2x zo hoog, het dodental is 20x zo hoog per dag in vergelijking met mei 2020. Na maanden nauwelijks Corona gehad te hebben komt het hard aan. De ziekenhuizen kunnen geen zorg meer leveren, er is geen zuurstof meer. Mensen zijn bang, heel bang en volgen daarom allemaal heel strikt de regels. Er wordt ook streng op gecontroleerd en beboet. Laten we hopen dat het niet opnieuw een half jaar of langer duurt.

Vanuit een groot idealisme begon ik met het hostel. Aspecten die ik niet leuk vind aan een hostel wilde ik anders doen. Maar soms word ik ingehaald door de dagelijkse realiteit en moet ik mijn idealen bijstellen.

Zo vind ik het belangrijk dat kinderen contact blijven houden met hun ouders. Daardoor belden we in het begin elke week met hen. Maar als ze de telefoon niet beantwoordden hadden we de rest van de dag verdrietige kinderen. Daarom hebben we dit veranderd. De ouders kunnen ons nu bellen op zaterdag. We hadden ook de regel dat ouders elke zaterdag hun kinderen konden opzoeken. Helaas gaf dit dikke tranen bij de kinderen waarvan de ouders nooit komen. Daarom hebben we ook deze regel aangepast en de ouders kunnen alleen nog de laatste zaterdag van de maand komen. Mijn grootste ideaal is dat kinderen een deel uitmaken van de samenleving, opgroeien net als andere kinderen. Daarom was ik een voorstander van een locatie zonder hek. De realiteit is anders: de omgeving kijkt met een vergrootglas naar het gedrag van onze kinderen en de begeleiders, waardoor we meer privacy nodig hebben. Afgelopen week hebben we daarom een muur gebouwd. Een andere reden om te omheinen is veiligheid. Nepali Children hostel ligt aan een drukke weg. We moeten voorkomen dat kinderen zo maar de straat op rennen. Tja de realiteit is soms weerbarstig.

Laat je moederhart spreken ...

Moeders in Nepal die door hun man in de steek gelaten zijn, kunnen veelal niet terugvallen op hun eigen familie en moeten de familie van hun voormalige echtgenoot verlaten. Dit geldt ook voor weduwes of vrouwen die ervoor kiezen om mishandeling niet langer te laten gebeuren. Maar hoe moet je verder als je sociale vangnet wegvalt en er geen hulp vanuit de overheid is? Alleenstaande moeders kunnen nauwelijks werk vinden en als ze werk vinden is het vaak zwaar werk in een slecht betaalde baan. De moeders maken lange dagen om toch nog een klein inkomen te genereren. Het gevolg is dat hun kinderen aan hun lot worden overgelaten en op straat terecht komen. Gevolg: een vaak afwezige moeder die de kost verdient, zwervende kinderen, een leefruimte onder een golfplaat, karig voedsel en nauwelijks kleding. Als de situatie lang aanhoudt, is het leed niet meer te overzien. Er worden beslissingen genomen die niet goed zijn voor de toekomst van haar kind: hij/zij wordt van school gehaald om mee te helpen om geld te verdienen (kinderarbeid), wordt naar een kindertehuis gebracht, belandt in de prostitutie of wordt verhandeld. Wanneer een kind om deze redenen in Nepali Children Hostel komt wonen, heeft hij/zij nog een beetje geluk: ze worden liefdevol opgevangen en krijgen alles dat ze nodig hebben om een goede toekomst op te bouwen, gezond te zijn en te blijven. Wil jij meehelpen, zodat Nepali Children deze kinderen een toekomst kan geven? https://stichting-nepali-children.kentaa.com/.../moederda...

[https://www.facebook.com/download/459510925346377/202104%20Nieuwsbrief%20Nepali%20Children%20april%202021.pdf?av=100005941902115&eav=AfYZ-0mTN12_d2VMHerSaNQuR0Qe47qUUGP-AjRRpbH9khDTKl-cmBJlfXFBugthDlQ&hash=AcrU12jy_8Jw2hdFDMg&cft[0]=AZVDjAVqzFIWRU-CXM4blKkYH8Ea1w6WnGejp4-euFcbvPXXWTT2mt-74L6S5S1PvDgpuvbSe2hxWnvRczYohCUasGJb90w9yeejESKOpEiU1BCeKCRy1tcF89OgUyTfasXnCxyC2kIL3IHjj6Qx01KYGehv_21yaKV0j0dbOVZ5HPCp3WXxq_UGmf1Wz1RWXPdgkC7UqnOLud1O7mI7AQtt&tn=H-R]()

De gemeente heeft ons benaderd om Yastar (4) en Aasha (12) op te vangen.

Vader en moeder zijn beiden alcoholist en daar gaat al hun geld aan op. Deze meiden hebben ook nog een oudere gehandicapte zus en een andere zus is verdronken. Het leven van Yastar en Aasha, kun je je niet voorstellen: vaak slapen op straat, geen aandacht van hun ouders, in dronkenschap worden ze veel geslagen en meestal is er geen geld om eten te kopen. Uit de medische test blijkt dat hun bloedwaarden zorgelijk zijn. Vandaag werden ze gebracht door hun (dronken) ouders. Hun levenloze blik verandert hopelijk snel. Al hun kleding (een plastic tas vol) heb ik direct in de wasmachine gestopt. De geur van alcohol, urine en van een huis dat nooit geventileerd wordt, laten we snel achter ons. Overigens kunnen we hen helpen door de sponsoring van OOM verzekeringen. OOM, namens Yastar en Aasha, heel heel hartelijk bedankt.

18 januari 2021 was de datum waarop we, Bodharaj en ik, Anu het nieuws brachten dat ze bij ons kan komen wonen. Voor haar een start van een ander leven. Toen we terugliepen kwam buurvrouw Laxmi naar ons toegelopen. “Waarom helpen jullie Anu en niet de twee kinderen die een straat verderop wonen?”, vroeg ze.

We liepen met haar mee en ze vertelde het volgende. Deze straat is gebouwd voor kansarme mensen uit Hemja door een stichting. De kleine, sobere woningen zijn aan deze mensen gegeven zodat ze een dak boven hun hoofd hebben. Een paar maanden geleden is hier een vader met zijn twee kinderen ingetrokken bij zijn ouders. Voorheen woonde en werkten vader en moeder in India. Nadat moeder overleed, is vader teruggekeerd naar zijn ouderlijk huis zodat zijn moeder voor de kinderen kunnen zorgen. Helaas verliep het plan anders dan gepland. Vlak nadat vader met Robina (3) en Keshav (10) bij zijn ouders introk, overleed zijn moeder (oma van de kinderen). Opa, kan niet koken en weet ook niet goed hoe hij voor de kinderen moet zorgen. De kinderen zwerven op straat als ze niet op school zijn. Zij, buurvrouw Laxmi, en een oom die in dezelfde straat woont, proberen dit gezin te helpen waar mogelijk. Vader heeft werk gevonden bij een cement fabriek. Dat betekent dat hij vaak op pad is om handmatig cement te maken tijdens de bouw van huizen. Hij is lange dagen van huis. Het gevolg is dat het hele gezin ontwricht is, geen regelmaat heeft en de kinderen ook niet geregeld te eten te krijgen. We ontmoeten de twee kinderen. Een verlegen meisje Robina die het liefst bij Laxmi op schoot kruipt. En dan de lachende Keshav met hele ondeugende ogen. Nadat hij ons gezien heeft, neemt hij snel de benen. Voor ons is het duidelijk. Deze kinderen hebben hulp nodig. We beginnen het proces om hen bij ons te laten wonen. We ontmoeten opa en vader en het papierwerk wordt in orde gemaakt. Nu, twee maanden later is het zo ver dat Robina en Keshav bij ons komen wonen. Vooral voor Keshav zal het wennen zijn dat hij al zijn vrijheden op moet geven, niet meer mag zwerven, kattenkwaad wordt bestraft en dat een heel gestructureerd leven zal gaan leiden. Robina is klein en dapper. Ze zal veel zorg en aandacht vragen. Maar met de liefde van Shanti, onze nanny, komt dat vast goed

Helaas hebben we gisteren besloten om Manjil per direct uit het hostel te plaatsen. Ondanks gedragsverbeteringen op vele fronten bracht hij gisteren opnieuw Samel in groot gevaar.

Op school was hij ook niet te handhaven. In twee maanden tijd is hij al twee keer van school gestuurd. In deze regio kan hij daardoor niet meer naar school. We hebben zijn oom dringend verzocht om een school te zoeken voor kinderen die zwakbegaafd zijn of een geestelijke beperking hebben. Dit 8 jarige jongetje heeft moeite met kleuterklas niveau onderwijs en grote gedragsproblemen. Hierop is Nepali Children niet ingericht en zijn we genoodzaakt om hem terug naar huis te brengen.

Het is gebruikelijk in Nepal dat giften worden gegeven in het bijzijn van veel mensen.

Vandaag was het moment dat Nepali Children in alliantie met Jana Hitaushi officieel de cheque van €750 aan Shree Ambika Secondary School overhandigde in het bijzijn van veel docenten. Het doel van deze cheque is een bijdrage aan gezonde lunches voor de kinderen tot klas 5. Met dit geld wordt minimaal 1 dag per week groenten toegevoegd aan de lunch.

Sinds een paar dagen hebben we een nieuwe nanny. De kinderen zijn reuze blij met haar omdat ze heerlijk kookt.

Natuurlijk is het voor iedereen nog wennen, maar we hebben een erg goede eerste indruk van haar. Shanti is samen met haar 7 jarige dochter bij ons gekomen. Sinds de geboorte van haar dochter, is haar man uit haar leven verdwenen. Hij is opnieuw getrouwd. Zij heeft alle jaren alleen voor haar dochter gezorgd. Om dit mogelijk te maken heeft ze ook drie jaar als nanny in Koeweit gewerkt. Met het verdiende geld kon ze Samikshya op een publieke school laten studeren.

Nepali Children is een alliantie aangegaan met Jana Hitaishi. Jana Hitaishi zorgt voor de praktische uitvoering van de projecten van Nepali Children.

Vanaf vandaag sponsort zij het lunchfonds op Ambika school in Hemja met € 750 voor 225 kinderen. De sponsoring is mogelijk gemaakt door Greetje Heikens. Zij heeft in juli 2019 een charity dinner georganiseerd. De opbrengst is gedeeltelijk in 2019 besteed en nu voor het lunchfonds op deze overheidsschool. Het heeft lang geduurd voordat we begonnen doordat Corona op ons pad kwam. Mede door onze bijdrage is er een kwaliteitsslag gemaakt door elke dinsdag een lunch met groente te verzorgen. Vandaag kikkererwten met aardappelen en gepofte rijst. https://www.ahealthylife.nl/de-voedingswaarde-van.../

Wat is een lunchfonds? De school heeft in een aantal jaren geld ingezameld om kinderen tot klas 5 een lunch te geven. Daardoor hebben deze kinderen minder honger. Al het geld staat op een bankrekening en alleen de rente wordt besteed. Doordat het basis kapitaal in takt blijft, kan dit programma heel lang plaatsvinden. Echter het fonds is niet groot genoeg meer doordat het aantal kinderen is toegenomen en de rente is gedaald van 12 naar 7 procent.

Vandaag hebben Bodharaj en ik New Leknath Public Academy bezocht; dit is de school waar we de meeste sponsorkinderen hebben.

Over drie maanden is het schooljaar alweer afgelopen, en tot nu toe hadden we nog geen schoolgeld betaald. Met het schoolhoofd hebben we afgesproken dat na onze betaling de school het resterende geld betaalt. Oftewel: voor alle kinderen geld dat de ouders dit jaar geen schoolgeld betalen. Een prachtig gebaar van deze school omdat drie kinderen in de laatste klas zitten. Dit is een erg duur schooljaar (3 x zo duur als de andere bovenbouw klassen). De consequentie is dat Nepali Children ruim 3 lakh npr heeft betaald en dat de school een extra sponsoring geeft van 1,5 lakh. We zijn hier reuze blij mee.

Om persoonlijke redenen heeft Ganga haar werk in het hostel neergelegd.

We betreuren het zeer omdat ze altijd liefdevol voor de kinderen heeft gezorgd. Ze had altijd veel plezier in haar werk, en voor haar was het voor het eerst in haar leven dat er voor haar gezorgd werd, dat ze geen zorgen had, fysiek geen zwaar werk, en gerespecteerd werk. Helaas kon ze niet omgaan met de stress. Wat zijn haar persoonlijke omstandigheden? Ganga heeft jaren geleden goedkoop land gekocht, dat niet officieel geregistreerd is bij het kadaster. De afgelopen maanden heeft ze hierop een huis gebouwd. Momenteel accepteert de overheid dit niet meer, en moet ze de grond officieel op haar naam zetten. Dit betekent nogal wat papierwerk en bovendien extra geld aan de gemeente betalen zodat je de werkelijke grondwaarde betaalt. Een onbegrijpelijke keuze voor ons, omdat ze nu een onzekere toekomst tegemoet gaat: geen werk, dus geen inkopen, in deze economisch zware tijd weinig tot geen hulp van vrienden. Daarom hebben we een een maand eten voor haar gekocht als afscheid.

Vandaag ben ik in Bhaktapur om kennis te maken met Alisha. Ze lijkt een lief meisje van bijna 11 jaar. Helaas zit het haar niet mee. Ze is weggelopen bij haar (familie) opvangadres nadat vader is overleden en moeder hertrouwd is.

Wij zijn met haar in contact gekomen via Stichting Nepal. Zij draagt zorg voor de financiële kant en wij voor de dagelijkse zorg. Een prachtige vorm van samenwerking waar ik reuze blij mee ben.

In juni kwamen Habir en Samel bij ons.

Ik herinner me nog hoe lastig het was om ze huiswerk te laten maken. Ook hadden we het idee dat ze alle kennis vergeten waren waardoor we ze het liefst allebei naar de kleuterschool wilden sturen. Nu hebben we opnieuw twee nieuwkomers. Anu moet erg wennen aan de hoeveelheden huiswerk die ze dagelijks krijgt in vergelijking met het huiswerk van haar vorige school. Maar ze doet super goed haar best. En dan hebben we Manjil. Als we hem helpen, doet hij nu ook zijn huiswerk. De eerste stap is gezet. Hij opent nu al zonder protest zijn schoolboek en schrift, zoekt zijn potlood en gummetje. Dit is al een enorme verademing. Dat onze kinderen nu heel regelmatig huiswerk maken, is goed te merken in de schoolresultaten. Opnieuw hebben ze allemaal een sprong voorwaarts gemaakt. Ranju is nog het zwakst met 59 % (gemiddeld over alle vakken heeft ze 59 % goede antwoorden gegeven). Rajan heeft nu als gemiddelde een 7. Habir had de vorige keer 5 onvoldoendes van de 7. Nu zijn alle cijfers ruim voldoende. Onze Topper is Samel met 92 %. Hij wil nu een nog betere score behalen zodat hij klas 3 kan overslaan. Het zou geweldig zijn omdat hij dan met leeftijdsgenoten in de klas komt. Nog even een paar maanden afwachten want dan is het schooljaar alweer afgelopen.